Brazilie vervolg

Ja,ja er is alweer een reisverslag klaar. Bedankt voor de leuke reacties de afgelopen tijd. We waarderen dit zeer!! Het einde komt in zicht. Nog een weekje Paraguay, weekje Uruquay en een weekje Argentinie en het zit er dan alweer op...... Kijk ook even bij de video's want daar hebben we er ook een paar bijgezet.

Week 21 (21 mei – 28 mei): Bonito en Foz do Iguaçu. 

Bonito

Op de camping staat een advocate van rond de 50 jaar oud die vrolijk gestoord is. Onder het genot van een vers gebakken visje op de BBQ werden we gevoerd met een echt Braziliaanse drankje genaamd cachaça. Dit is een rietsuikerdrankje van 40 procent alcohol, wat je drinkt met limoen en suiker. Begin er niet aan, want je drinkt het als limonade, zo lekker. De Braziliaanse is er ook gek op, want op de dag begint ze aan de cachaca, waarbij ze vrolijk dansend en zingend rondhuppelt. Echt een lekker gek mens. Maar sindsdien staat er bij ons ook een fles cachaca in de koelkast. Bijkomend voordeel, het kost vrijwel geen cent.  

Buraco das Araras

Dinsdag zijn we met de motor naar Buraco das Araras geweest. Een afstand van ca. 50 km en grotendeels onverhard. Tom vond het geweldig en kijkt de hele weg mee hoe er gereden moet worden. Het moet gezegd, aan zijn richtingsgevoel mankeert niets. Tom weet al goed de weg te vinden en zeker de weg terug. Hij geeft dan ook steeds aanwijzingen hoe er gereden moet worden. De wijsneus. Tijdens het motorrijden kletst en zingt hij snoeihard, over ondermeer opa Rob, zodat wij (papa en mamma) hem niet vergeten.  Dus Rob je weet het, zodra we motorrijden ben je in onze gedachten.  

Buraco das Araras is weer heel bijzonder. Midden in het landschap is een groot gat van ca. 70 meter diep en ca. 100 meter in doorsnee. De steile wanden zijn knalrood en onderin het gat is een poel met ronddom bomen waar zelfs kaaimannen leven. In dit gat en zijn omgeving zijn honderden papagaaien in allerlei soorten en maten, naast diverse andere vogelsoorten. Een lust voor het oog, ik kan niet anders zeggen en een aanslag op de oren. Wat kunnen die papagaaien een herrie maken zeg. Het overvliegen van de papagaaien blijft een mooi gezicht. Eerst hoor je een bak herrie en vervolgens zie je ze zij aan zijn overvliegen. Prachtig.

Woensdag ging het richting Foz do Iguaçu, maar niet voordat de eigenaar uitgebreid afscheid heeft genomen, met knuffels, kussen, nog meer knuffels en kussen en na je subtiel los wringen eindelijk kunnen vertrekken. Het was me toch wat te close allemaal, maar toch een aardige vent.

Donderdagavond laat aangekomen op een camping in Foz do Iguaçu en eindelijk weer droog na twee dagen regen. Je kunt gelijk merken dat we in een gebied zijn met veel toeristen, want er was een goed verzorgd kampeerterrein, WIFI, warme douches, ontbijt en diverse campers op het terrein. We zijn dus weer helemaal in de bewoonde wereld.   

Parque das Aves

We zijn vrijdag naar Parque das Aves geweest. Dit is een park met heel veel vogels en daarnaast prachtige vlinders en wat vogelspinnen, slangen en andere kleine beestjes, die allemaal leven in Brazilië. Ook staan in het park allerlei bomen, struiken en planten die voorkomen in Brazilië. Er is zelfs een gedeelte met planten die zijn gered na een brand met als doel om ze te vermenigvuldigen en weer uit te zetten in gebieden waar deze plantensoorten zijn verdwenen. Het is een ontzettend mooi park met prachtige vogels en beestjes, en met sommige soorten beestjes/vogels die we nog nooit gezien hebben, ook niet op plaatjes. Ook barst het van de toekansoorten. Kunnen we eindelijk in alle rust een foto van ze maken. En, eindelijk kolibries gezien. Als afsluiter zijn we maar naar Mac Donalds gegaan dat was ook wel weer lekker na een half jaartje of zo.

Nationaal park Igaucu en de watervallen.

De watervallen van Igaucu liggen op de grens van Brazilië met Argentinië en moeten volgens insiders aan beide kanten bekeken worden. Zo gezegd zo gedaan. Zaterdag op naar Argentinië om de watervallen te bekijken aan de Argentijnse kant en op maandag aan de Braziliaanse kant.

Het is een immens groot park, waar je onderweg diverse neusberen tegenkomt, naast andere dieren, vogels en vlinders. De neusberen zijn echt schattig, zo snuffelend met hun neus over de grond op zoek naar voedsel. Ze mogen dan wel niet gevoerd worden, maar ze weten natuurlijk wel waar ze makkelijk eten kunnen vinden. Juist, op de terrasjes. Als je even stilstaat om een foto van ze te maken zitten ze direct in je tas te neuzen naar voedsel. De brutale apen. Echt schattig, behalve als je weet dat ze rabiës kunnen overdragen. Oppassen dus. In de rivier zelf zwemmen joekels van een katvissen. Wat een machtig mooie vissen zijn dat, met die snorharen van ze.

De watervallen. Nou als je dacht al eens een grote waterval te hebben gezien, vergeet het dan maar, hier zie je pas echt watervallen. En hoe! Het is één groot gebied vol met prachtige watervallen, met mooie regenbogen erbij, omdat de zon het opspannende waternevel belicht. De topper is de gigantische waterval “devils throat”. Als je aan komt lopen lijkt het water zo lieflijk te kabbelen en stil. Kom je dichterbij, dan zie je hoe verraderlijk dit is, want met een donderend geraas valt het water naar beneden om te verdwijnen in een afgrond van ca. 80 meter, die je door de opspattende waternevel niet kunt zien. Jee, wat een oerkrachten. Het is werkelijk magnifiek om te zien. Wat een wereldwonder!! Je kunt je letterlijk en figuurlijk verdrinken in dit natuurschoon.

Het grappige is dat volgens informatie hier gemiddeld 1750 m3/sec valt. In 1978 was de waterval vrijwel opgedroogd, omdat er nauwelijks nog water stroomde. Je ziet dan ook een foto met een heel zielig stroompje water vallen over de klif. In 1982/1983 was er echter zoveel water, namelijk 39.000 m3/sec. dat alle eilanden en loopbruggen weggevaagd zijn. Kun je nagaan wat een verschil.

Ook bijzonder om te weten is dat in 40 jaar de rivier veranderde van kristalhelder naar een vuurrode kleur. Door de ontbossing spoelde grond en sedimenten de rivier in, zodat de rivier verkleurde. Dit had desastreuze gevolgen voor de natuur, omdat de vissen hierdoor hun weg niet meer konden vinden en dieren die leefde van vissen de vissen niet meer konden zien om te vangen. De   aangelegde dammen hebben echter als voordeel gehad dat het werkt als een buffer en bezinktank, zodat het water inmiddels weer helder is.

Het drielandenpunt.

Onderweg naar het drielandenpunt is het landschap mooi, de weg mooi geasfalteerd, maar helaas langs de weg allemaal leegstaande en verpauperde gebouwen, waardoor het een desolaat aanzien heeft. Toch jammer.

Het grappige is dat het drielandenpunt, niet zoals in Nederland bovenop een berg is, maar precies op de splitsing van twee rivieren ligt. Op elke oever staat een obelisk, bestaande uit drie gelijkwaardige zijde (als teken dat alle drie de landen gelijkwaardig zijn) in de kleur van het land waar het staat.  Verder valt er eigenlijk niets over te vertellen, dus hier zijn we snel klaar mee. 

Itaipudam

De Itaipudam ligt op de grens van Brazalie en Paraguay in de rivier de Paraná en betekent “ het geluid van een steen”.

In 1978 is men begonnen met de bouw van de dam, wat in 1982 klaar was. Het stuwmeer is betrekkelijk klein (met zijn 1350 km2 in oppervlakte en 179 km lengte), gezien de grote van de centrale, maar het meer is erg diep, dus dat compenseert het weer. Er is een zijdam, die enkel wordt gebruikt als de waterstand hoog is. Het extra water wordt via die zijdam geloosd, om te voorkomen dat het water over de dam heen gaat. Hij was nu niet open. Wel jammer, want het moet een machtig mooi gezicht zijn.

Nadat de bouw van de stuwdam klaar was begon het werk van de inrichting van de dam met alle elektronica, turbines, computers, controlekamer etc. In 1987 was de dam helemaal klaar (hoewel het sinds 1984 al in bedrijf is). Het is de twee na grootste dam in de wereld (alleen de Drieklovendam in China is groter), maar het is wel de grootste dam wat elektra opwekt (via hydropower). Dat dan weer wel. De American Society of Civil Engineers koos in 1994 de dam als één van de zeven moderne wereldwonderen.

Het moet gezegd worden, de dam en de elektriciteitscentrale zijn indrukwekkend, met zijn 7,7 km lengte en 196 meter hoogte. Vooral ook als je bedenkt dat de elektriciteitscentrale 85% aan elektriciteit levert van de Paraquayaanse behoefte en ca 20% van de Braziliaanse behoefte. De waterkrachtcentrale telt twintig generatoren met een nominale capaciteit van 700 MW per stuk, die totaal 14 GW kunnen leveren. Krachtens een tripartite-overeenkomst tussen Brazilië, Paraguay en Argentinië mogen echter maar 18 generatoren tegelijk worden gebruikt. De twintig buizen waar het water doorheen stroomt, hebben ieder een diameter van tien meter. Door twee buizen stroomt evenveel water als door de gehele Iguaçu watervallen, die zich in de buurt bevinden. Ofwel, 40 maal zoveel water stroomt er door deze buizen dan door de watervallen van Iguaçu!! Ongelooflijk.

Er werken zo’n 30.000 mensen bij deze dam, elektracentrale en gelieerde instituten (zoals het museum e.d.) bestaande uit 50% Brazilianen en 50% uit Paraguay.

De informatie/welkomstfilm over de aanleg van de dam is pure propaganda. Als je hun moet geloven heef het enkel goeds gebracht. Geen enkel woord over de indigo’s die hun dorpen moesten verlaten, land wat onder water is komen te staan, dieren die zijn verdwenen en malaria dat is teruggekomen. Enkel goede berichten dat de indigo’s er zoveel profijt van hebben, er verantwoorde landbouw, bosbouw en visteelt is ontstaan, er acht stranden zijn ontstaan voor recreatieve doeleinden, diverse onderwijsinstituten zijn opgericht m.b.t. hydropower, electronica etc, dat meer mensen in Brazilië en Paraguay toegang tot onderwijs hebben (zowel de kinderen als volwassen d.m.v. vakonderwijs), dat de ecologische schade beperkt is gebleven door de aanleg van een vismigratiekanaal van 10km lang en aanleg bos langs de oevers van het stuwmeer en dat de aanleg van de dam heeft geholpen in de strijd tegen seksueel geweld (????, hoe is de grote vraag). En allemaal heel blije mensen, vanwege deze dam. Het kan niet op……

De motor heeft sjans.

Ja jongens, de KTM heeft hier sjans en er wordt zelfs nagefloten. Wij een deuk in onze echo’s, maar de KTM zie je groeien van trots door al die aandacht. Waar je ook rijdt of staat, er is de nodige aandacht voor de motor.  Hij valt dan ook nogal op tussen al die lichte motortjes en brommers die hier rijden.

Kilorestaurants.

In Brazilië heb je diverse eettentjes, waarbij je betaald per gewicht i.p.v. gerecht. Dat moesten wij natuurlijk ook nog proberen, dus in Foz naar zo’n eettentje geweest. Volop keus en heerlijk opscheppen wat je wilt en bij de kassa wordt je bord op een weegschaal gezet en moet je afrekenen per gewicht. De prijs is prima. Niet verkeerd zouden wij zo zeggen. Hadden we vaker moeten doen.