De laatste loodjes: Paraguay

Hallo,hallo, daar zijn we weer met een reisverhaal. Ik dacht dat het de laatste was, maar vandaag moesten we nog ongeveer 100 km onverhard rijden. Daar hebben we meer dan 4 uur over gedaan..., We hebben zelf vast gezeten, zijn diagonaal over de weg gegaan en hebben ook nog een trekker met dieplader met de DAF losgetrokken. Er komt dus nog een laatste update. Ik zal mijn tekstschrijver/fotograaf vragen er een sappig verhaal van te maken!

Groetjes van ons!

Week 22 (29 mei – 3 juni): Paraguay. 

Paraguay

Dinsdag op weg naar Paraguay, komen we in de supermarkt een Braziliaan tegen die Nederlands spreekt!!! Echt apart. Hij bleek 1 jaar gestudeerd te hebben in Maastricht via een uitwisselingsprogramma. Grappig.

Via de Vriendschapsbrug over de Paraná verlaten we Brazilië (zonder de vrachtwagen af te melden) en belanden we in Ciudad del Este in Paraguay. We worden met open armen ontvangen, want allemaal rood wit blauwe Nederlandse vlaggen. Toch leuk dat ze dat speciaal voor ons doen! Oh toch niet, de Paraguaanse vlag is identiek aan die van Nederland maar eigenlijk hoort er hier nog een embleem in het midden te staan, maar voor het gemak staat die er vaak niet tussen. Nou je, het idee was leuk.

Bij binnenkomst wemelt het van de straatverkopers, geldwisselaars, grote tax free winkels waar van alles gekocht kan worden en hangen er megagrote tv schermen. Het is één grote reclamestad, het lijkt wel Las Vegas in het klein. Het is sowieso leuk shoppen hier, want na 200 euro gewisseld te hebben zijn we miljonair, je krijgt er 1,1 Miljoen Guaranies voor! Iets kopen voor minder dan 100 guaranies is nauwelijks mogelijk. Wel handig al dat grote geld, kunnen we alvast wennen aan de gedevalueerde euro, hahaha.

Met het verlaten van Brazilië zijn we weer terug in een land waar er weer vrolijk op los getoeterd wordt, met bosjes uitgemergelde straathonden en met los lopende koeien en varkens langs de weg. Het voelt weer vertrouwd aan.

Nationaal Park Ybycui

We zijn naar het Nationaal Park Ybycui bij La Rosada geweest met zijn twee watervallen. Nou ja, het zijn eigenlijk meer miniwatervalletjes, zeker zo net na Foz de Aguacu. Wel hebben we het rijk alleen, want er is werkelijk niemand hier. Lekker rustig zo aan het water en met prachtige vogels en vlinders om ons heen (zoals de grote mooie blauwe vlinder die we maar niet op de foto kunnen vastleggen, archhhhh). De eerste nacht dan ook heerlijk geslapen. Helaas de tweede nacht verliep wat minder rustig. Om 3.00 uur ineens een ongelooflijke bak herrie, want snoeiharde muziek. Op zich al niet echt prettig, maar als het dan ook nog eens Paraguayaanse gejengel is met steeds hetzelfde deuntje, dan ben je dat na een kwartiertje spuugzat. Johan op onderzoek uit en wat was nu het geval. Een parkwachter had bedacht dat het wel leuk was om in hun kantoortje in het park, samen met een vriend een klein feestje te bouwen. Nu moet je weten dat in Brazilië en Paraguay wel gereden wordt met auto’s, waarvan de gehele kofferbak, of laadbak vol staat met één grote speaker, waar een bak herrie uitkomt. Hier wordt ondermeer overdag door de staten met reclame mee gereden. Zo’n auto stond nu midden in het nationaal park op standje tig, waarbij de muziek aardig aan het vervormen was. Om gek van te worden. Afijn, nadat Johan de klep dicht had gegooid, kwamen ze het huisje uit, verontschuldigden zich aan alle kanten en deden ze de muziek uit. Iets zegt ons dat dit toch niet echt normaal is een nationaal park.

De tweede dag met de fiets richting entree van het park. Onderweg ging onze hotsebots van een Tom iets wat te hard van een onverharde heuvel af, zodat hij met zijn snufferd op de grond viel. Schaafwonden op het gezicht, armen en benen. Hij wordt er zo niet fraaier op.

Bij de ingang van het park is een voormalige staalfabriek, stammend uit halverwege de 19^e eeuw, die werd aangedreven door waterkracht. Hier werd ijzer verkregen uit ijzererts en ijzeren producten van gemaakt, later oorlogsmateriaal en weer later onderdelen voor schepen e.d. In het museum wat er bij staat kun je nog foto’s uit die tijd en geproduceerde producten zien.

Daarna nog in het park een wandeltocht gemaakt en heel veel mooie paddenstoelen gezien, variërend van knalgeel, vuurrood tot spierwit. Daarna een vuurtje gestookt voor de BBQ. Ineens koplampen die maar richting onze camper blijven schijnen. Wat blijkt. Een jong stelletje zien onze camper, maar geen mensen. Het meisje bang, terwijl ze zo graag naar de watervallen wilden, dus er wordt niet uitgestapt. Gauw kennisgemaakt en via hun maken wij kennis met de lokale kruidenthee, die ze “terere” noemen. Je drinkt het koud en uit een rietje en het smaakt matigjes. Onderweg zie je hier ook diverse mensen met een thermoskan onder de arm over straat lopen en dit kruidendrankje drinken.

Zaterdag 2 juni gereden richting Encarnacion. Het landschap is licht heuvelachtig, met wat bomen, maar vooral landbouw en veeteelt. Niet echt bijzonder. Het lijkt wel op België of Frankrijk, behalve dan de iets andere planten en dieren die je hier tegenkomt.

Omdat het inmiddels donker was geworden de nacht gestopt bij Hotel Tirol. Volgens de Lonely Planet zou de Spaanse koning Juan Carlos I erg gecharmeerd zijn van dit hotel. Het moet gezegd, een prachtig roodgekleurd hotel met vier buitenzwembaden, mooi aangelegde tuinen, sierlijke overdekte paden (alsof je in een kasteeltuin vertoeft) en ca. 200 ha grond eromheen met diverse soorten vogels. Een lust voor het oog. (Hoewel de toiletten e.d. wel weer erg gedateerd zijn met die bruin/witte bloemtegeltjes en het vochtig ruikende restaurant en recreatiezaal.) Stellen we ons voor, blijkt de eigenaar Nederlands te spreken, want Belgische ouders. Altijd handig.

Volgens de eigenaar is het de laatste 8 maanden bijzonder droog in Paraguay en regent het af en toe wat. Ja ja, maar nu wij er zijn stort de hemel al zijn regenwater naar beneden, alsof we de regendans hebben gedaan.

Het is tot onze verbazing vrijwel uitgestorven in het hotel en volgens de eigenaar moet hij het ook hebben van de 3 maanden hoogseizoen. Uit informatie die we later hier en daar opvangen, worden we toch wat nieuwsgieriger. Het blijkt dat het hotel niet alleen favoriet was van de Spaanse koning Juan Carlos I maar dat in een ver verleden ook Josef Mengele hier graag verbleef. Paraguay heeft sowieso een niet al te fraai verleden op dat gebied. De voormalige dictator Stroessner herkende zich in de denkbeelden van de Nazi’s waardoor Paraguay een toevluchtoord is geweest van (ex) nazi’s.  

Na ons overnachting van Hotel Tirol verdiepen we ons wat meer in Paraguay en weten we dat Paraquay één van de rijkste landen van Zuid Amerika is geweest, totdat ze in de tweede helft van de 19e eeuw besloten de buurlanden de oorlog te verklaren, waarbij tweederde van de mannelijke bevolking is gesneuveld en dat er daarna een ontzettende terugval in de economie heeft plaatsgevonden. Ook was Paraguay een geliefde uitwijkplaats voor joden. Tijdens het interbellum (1918-1940) migreren Oost-Europese en Duitse joden naar Paraguay en na de Tweede Wereldoorlog joden die de concentratiekampen overleefden en Europa ontvluchten. Wat ontzettend dubbel als je bedenkt dat het zowel een toevluchtsoord voor joden als voor nazi’s was na WOII.

Park Mantantial

De volgende dag komen we aan in Park Manantial bij het plaatsje Hohenau. Dit plaatsje klinkt niet alleen heel Duits, maar we zien ook veel Duitse architectuur (de toegangspoort en diverse huizen zijn in Duitse stijl gebouwd), we worden regelmatige aangesproken in het Duits (ook de eigenaars van het park spreken Duits, want voorouders van Duitse afkomst) en we zien veel blonde mensen. Het dorp blijkt rond 1900 te zijn opgericht door 7 Duitse families.

De parken zijn prima in Paraguay. Dieren zie je er nauwelijks want de Paraguanen jagen op alles wat eetbaar is (inclusief apen). Ook halen alle landloze burgers alle orchideeën uit de bomen om ze te verkopen langs de wegen. Daarentegen is het weer geen enkel probleem om even met de KTM of te paard het park te verkennen…..

Naast park Mantantial is een Nederlands stel (Piet en Lydia) die al jaren aan het reizen zijn en nu een lapje grond hebben gekocht naast het park en hier een huis aan het bouwen zijn. Een heel gezellig stel, die ons elke morgen verwennen met lekker verse broodjes van de bakker. We blijven hier dan ook langer dan gepland.

We hebben ook nog kennis gemaakt met een Engels koppel. Omdat ze nog naar Brazilië gingen hebben we ze kennis laten maken met cachaca. Ondanks de waarschuwingen dat het sterk spul is ging hij op zijn oortjes richting tent en zij er al rollend achteraan. Ja, dat gebeurd er als je het drinkt als Tequila. Hahaha.

Jezuïetenmissies

Halverwege de 16e eeuw kwamen de Jezuïeten naar Zuid Amerika en stichtte Jezuïetenmissies in Argentinië, Bolivia en Paraguay, als gedeelte van de Spaanse inspanning om haar verre kolonies te evangeliseren en civiliseren.

De koloniale bezetters gebruikten de inheemse bevolking (de Guarani indianen in Paraguay) als slaven, terwijl de Jezuïeten juist met hen samenwerkten. Ook aanvaarde de Jezuïeten het tribu systeem en pasten het toe in hun missies, zodoende de overgang voor de Indianen gemakkelijker makend. De Guarani waren gegroepeerd onder een cacique opperhoofd. In elke missie, welke uit ongeveer 4.000 zielen bestond, woonden verschillende caciquen, waarvan elk opperhoofd was over 20 tot 30 families. Elke familie bewerkte hun eigen terrein om in de levensbehoeften te voorzien, en bovendien een gemeenschappelijk terrein, 'De grond van God', voor het algemeen welzijn. De basis van het missieleven was het godsdienstige. In deze christelijke republiek was alles gericht op meerdere glorie van God. De missies waren zo succesvol, dat de machthebbers ze als bedreiging ervaarden en in 1767 koning Karel III van Spanje een bruusk eind hieraan maakte en de Jezuïeten verdreef uit Paraguay.

Er zijn nog acht Jezuïetenmissies bewaard gebleven in Paraguay, maar ook diverse in Argentinië en Bolivia. Jezuïetenmissie Trinidad en Jesus staan echter op de Unesco wereld erfgoedlijst. Het bijzondere van Jesus is dat het nooit helemaal voltooid is, omdat ze tijdens de bouw werden verdreven. Het voordeel hiervan is dat het beter bewaard is gebleven.

Beide missies hebben eenzelfde opzet, met een centraal plein, waarachter de hoofdkerk staat, daarachter de sacristie en aan weerszijden een school, huizen van de geestelijken en rondom het plein huizen van de inheemse bevolking.

Zondagavond was een licht en muziekshow in Jezuïetenmissie Trinidad. Komen we aan is alles pikdonker en geen ingang te bekennen. Wij erom heen rijden met de motor, totdat we denken de ingang te hebben gevonden. Staat er ineens een bewaker met een mega gun in de aanslag. Wat we hier doen? En na de uitleg of we even willen omrijden, betalen, daarna mogen we naar binnen. We staan nog niet bij het loket en ineens baden de ruines in een zee van licht en geluid. Zijn we dus toch goed. Denk alleen niet dat je veel toeristen ziet, op nog vier andere na waren we de enige. Toch een vreemde gewaarwording om zo moederziel alleen tussen één van de belangrijkste toeristische trekpleisters van Paraguay te lopen.

Het bijzondere is dat we de volgende dag in Trinidad werkelijk de enige toeristen waren en in Jesus nog 3 man extra. Erg druk is het er dus niet. Wel jammer, want de gebouwen zijn echt mooi gerestaureerd. Er hangen namelijk foto’s hoe het hier begin jaren 90 eruit zag en dat was niet zo best. Onder de mos, planten en bomen en veel muren waren omgevallen of stonden op omvallen. Het is verbazingwekkend hoe mooi ze dit nog hebben kunnen opknappen. Ook zijn er nog gebeeldhouwde stenen met restanten van de oorspronkelijke kleuren. Na de Missie van Trinidad zijn we nog naar de canyon geweest waar de stenen zijn weggehaald. Niet echt bijzonder, maar wel even leuk om even te kijken.

Argentinië

Zondag 10 juni via de brug tussen Encarnación naar Posadoa in Argentinië. Een lange en moderne brug, waar halverwege de grens ligt. Grappig. Het verlaten van Paraguay is een makkie (doen alleen de paspoortcontrole en laten het afmelden van de viertonner weer zitten). In Argentinië is weer het serieuze werk, maar gaat het wel snel. Dit keer geen gezeur of we eten bij ons hebben en kunnen we zo het land in.

Op naar San Ignacio en hier de Jezuïetenmissie San Ignacio Mini bekeken. Wat een verschil met Paraguay, waar de missies er goed uitzien en zoveel mooi gebeeldhouwde stenen bewaard zijn gebleven, terwijl hier de stenen onder het mos, varens en andere planten zitten. Het zijn ook echt ruines, met hier en daar mooi bewerkte stenen die nog bewaard zijn gebleven, maar veel is het niet. Oké, helemaal eerlijk is de vergelijking niet, want hier zijn de missies in de jaren 40 gerestaureerd en in Paraguay in de jaren 90, maar hier komen veel toeristen die geld in het laatje brengen, terwijl dat in Paraguay niet het geval is, dus ….Wel is het bijzonder dat je hier goed kunt zien hoe groot de missies waren, omdat zo’n beetje van alle gebouwen die er hebben gestaan restanten van de huizen/gebouwen behouden zijn gebleven. 

Nationaal Park Iberá.

Maandag doorgereden naar Carlos Pelegrini in/bij Nationaal Park Iberá, bij het meer Iberá. Een leuke onverharde weg met de laatste ca. 50 km dikke pakken zacht zand. Tom heeft hier dan ook van genoten.

De camping is mooi, maar waarom hebben ze nu weer een toegangspoort van 3,20 m. hoog (terwijl wij 3.60 meter hoog zijn)? We kunnen dus het terrein niet op en daarom maar bij de ingang gestaan.

Er zijn in oktober presidentsverkiezingen. Hierdoor vindt de presidente het nodig om zich te profileren en ruzie te maken met de halve wereld. Dit pakt niet al te best uit, de brandstofprijzen zijn gestegen (conflict YPF/Petrobas Spanje) en de Peso fluctueert enorm. Hierdoor wil men geen dollars meer wisselen. Omdat de peso’s ongeveer op waren is Johan zodoende ‘even’ met de motor naar het eerstvolgende plaatsje Mercedes gereden. Een afstand van 240 km onverhard (heen en terug), maar dat had hij in 3 uurtjes gedaan. Tom en ik zijn hier de apenroute gaan lopen en hebben hier de howler aapjes gezien. Ook stikt het hier van die grote herten en ‘cavia’s’  (kipincho’s genaamd of hoe je dit ook schrijft).  En uiteraard weer heel veel vlindersoorten.

Zowaar het weer gaat weer de goede kant op. De laatste week was het ’s nachts koud en vroor het zelfs in Paraguay een paar graden, hoewel het overdag wel lekker zonnig met  een aangename temperatuur was. Inmiddels is het overdag weer warm (zo’n 28 graden) en ’s avonds zwoel. Lekker hoor.

Woensdag zijn we met de boot naar de drijvende eilanden in het meer Ibera gevaren. We zien heel veel kaaimannen en kipincho’s tot vervelends toe. Daarnaast  redelijk veel vogels, ook al is het niet de tijd van het jaar. Tom vond vooral het terugvaren het leukste, want we gingen erg hard over de golven, waarbij we kletsnat werden. Later met Tom gewandeld in het park, waar een vos ons de hele weg gezelschap hield. Nu ook weer veel kaaimannen langs de waterkant te zien, evenals de kipincho’s en hertjes.

Donderdag hebben we weer paardgereden. Erg grappig, want het was vooral een siteseeing tour door het dorp. Het dorp is verrassend groot, want er is veel grond rondom de huizen, waardoor het erg landelijk overkomt en gezellig. ’s Middags is Johan nog maar eens gaan raggen met de motor door de zachte zandpaden en zijn Tom en Anita weer gaan wandelen in het park. Het vosje van de dag daarvoor kwam ons zeer enthousiast tegemoet rennen. Ook zagen ze weer kaaimannen, hertjes, kipincho’s en de howler aapjes. Voor de verandering maar weer eens gebarbecued.  Ik geloof dat we dit de laatste 2 weken niet anders doen. Gezellig zo bij het vuur.