Week 8: Anita Offroad en dieselperikelen

Maandagochtend is het nog steeds mistig bovenop de berg. Waar we zijn gaan overnachten staan drie van de gebedshuisjes en hier wordt echt door heel veel Argentijnen even gestopt. Je weet natuurlijk maar nooit. Voor ons vertrek eerst nog 2 motorrijders uit de USA ontmoet boven op de berg. Altijd weer leuk ervaringen en tips uitwisselen. Vervolgens de berg afgegaan en via RN 40 naar San Blas gereden. Inmiddels dringend diesel nodig, want de voorgaande pompen hadden niets. Het blijft behelpen hier met al die pompen die niets hebben of op rantsoen staan. Wat denk je, ook in San Blas niets. We mochten het proberen in Aimogasta, wat 40 km. verder ligt. We hadden net zo’n 30 km. terug onze laatste jerrycan in de tank gegooid en het spande erom of we dit zouden halen, met wind tegen en vals plat. Toch maar geprobeerd en we hadden mazzel, de tweede pomp had zowaar nog wat. Het was wel op rantsoen, maar omdat we helemaal geen diesel meer hadden, mochten we zowaar een dubbele dosis. We moeten zeggen, dat rijdt toch weer een stuk lekkerder met wat diesel in je tank. We hebben uiteindelijk in Saujil overnacht, wat ligt tussen diverse olijfboomwijngaarden. Een mooie toegangspoort en een mooie muurschildering op zomaar een muur bij het plein (zie foto). Dat zie je trouwens regelmatig hier in Argentinië, vooral richting het noorden.

Was zondag al een leuke dag om te rijden, vandaag (dinsdag) was helemaal te gek. Ik (Anita) heb vandaag voor het eerst off-road een berg beklommen met de camper die door Nationaal park Camo de Los Alisos ging. Ik viel gelijk met de neus in de boter, want de afgelopen nacht had het veel geregend, dus lekker veel modder en plassen. Ook was de weg smal en vol met haarspeldbochten. Dus werken geblazen voor mij. Johan vond het prachtig en had de grootste lol en Tom zat stoïcijns zijn appeltje te eten. Zolang ik maar door de plassen reed vond hij het al lang prima. Ik vond het wel spannend, maar ontzettend leuk om te doen (vooral omdat Johan zo nodig aanwijzingen gaf). Aan het eind van de berg werd het toch nog even echt spannend, want er moest een auto (die op een smal stuk was gaan stoppen), een busje en een camper gepasseerd worden op wel een heel smal stukje, waar het echt net kon, dus ik ben toen toch naar even gaan wisselen met Johan. Johan vond het al lang goed, want dan kon ik gelijk even een paar rotsblokken van de weg afduwen die in de weg lagen. De slimmerik. Wel kicken als je zo’n berg gereden hebt, dus ik ben beretrots op mezelf.

Na deze berg kwam echt nog zo’n berg die door hetzelfde park ging. Deze berg  al hobbelend genomen, vanwege de miljoenen kuilen in de weg. Om gek van te worden. Vond ik dat ik al de nodige haarspeldbochten had gehad, Johan had helemaal geluk, want nu nog veel meer haarspeldbochten die ook nog niet eens in één keer genomen konden worden.  Dus steken, steken en nog eens steken. Vandaag dan ook 10,5 uur onderweg geweest, waarvan 9 uur gereden over een afstand van 322 km. Ofwel, onze gemiddelde snelheid was ca. 35 km. per uur. Lang dagje dus.

Wel was de omgeving prachtig. Veel olijfboomgaarden langs de weg, cactussen die in bloei stonden aan de Chileense zijde van de eerste berg en heel veel groen aan beide zijde van de tweede berg. Onder aan de tweede berg enorm grote bamboe gezien, zo groot als kastanjebomen. Je weet niet wat je ziet. Aan deze zijde van de berg heb je weer heel veel suikerrietplantages.  Daarna even gestopt in San M. de Tucuman en de Casa de Gobierno bewonderd (een heel mooi oud gebouw) en vervolgens gestrand in Trancas. Een weinig aantrekkelijk stadje.

De route ging vandaag via de 46 gereden tot Andalgala. Daar hebben we de off-road weg nr. 48, dat overgaat in nr. 65,  gepakt en de twee bergen in Nationaal park Camo de Los Alisos overgereden. Echt een aanrader om ooit zelf eens te rijden, prachtig!! Zowel qua omgeving als machtig, maar lastige bergpasjes. Daarna de 38 gepakt en na San M. de Tucuman over de 9 gereden naar Trancas.

Wat opvalt is dat in Argentinië en Chili zoveel dieren los lopen langs de wegen. Voornamelijk koeien, maar daarnaast ook paarden, schapen, geiten en soms een ezeltje.  Op weg naar Trancas kregen we voor het eerst een bord te zien, waarop stond dat je de politie moest melden als je losse koeien zag lopen. Heel verrassend als je onderweg wel tig loslopende koeien, paarden en geiten langs de weg hebt gehad.

Argentijnen maken zich niet gauw druk over veilig rijden. Met zijn 4 of 5-en op de brommer is geen uitzondering en allemaal zonder helm. Het vervoeren van goederen lukt altijd met de auto zonder aanhanger. Bijvoorbeeld lange stalen buizen bind je gewoon onder je auto vast aan de uitlaat. Je laat voor en achter de auto rustig zo’n 2 meter staal uitsteken en je rijdt in een tempootje van ongeveer 30 km per uur over een drukke doorgaande weg. Moet kunnen. Aan elektriciteitskabels in dorpen en steden hangen ze schoenen, zodat je de kabels ziet en kunt zien hoe hoog ze hangen en zo zijn er nog wel meer voorbeelden.  Daarnaast zie je weer de leukste aanhangers achter fietsen of brommers.

Wat trouwens ook grappig is, Argentijnen zijn echt ontzettend preuts. Sta je op een camping bij de dames te douchen, dan houden alle vrouwen en meisjes angstvallig hun kleren aan en kleden zich uit achter een gesloten deurtje of gordijn. Want oh wee, je zou wat kunnen zien. Bij de mannen is het niet veel beter. De mannen houden rustig hun onderbroek aan bij het douchen als het douchegordijntje niet helemaal oké is en je dus naar binnen kunt gluren of ze wachten op een douche die wel af te sluiten is. Wij hebben hier maling aan, dus soms heb je hier dus wel profijt van en kun je lekker snel gaan douchen.

Woensdag 22 februari hebben we 350 km gereden via de 9, langs San Salvador de Jujuy en daarna langs de slingerende weg door Quebrada de Humahuaca, met prachtige in diverse kleuren kale bergen, naar Tilcara. We zitten op ca. 2500 meter hoogte en ook hier weer veel grote, maar ook kleinere soorten cactussen. In Tilcare vallen we gelijk met de neus in de boter, want het is hier carnaval. Grappig hoe ze dat hier vieren. Een man loopt met een ceremoniële versierde stok met begeleiding van de band. Die spelen er vrolijk op los. Hieromheen lopen mensen zo’n beetje op de maat rondjes omheen. Ondertussen gooien mensen één of ander soort schuim naar elkaar en daarna meel. Zo gaan ze er vanzelf uitzien als boze bosgeesten. In de hand een volle pak wijn of een afgesneden frisdrankfles met daarin sangria, bier of andere alcoholische lekkernij en maar volgieten maar. Na een tijd volgen er harde knallen en gaat de hele stoet op pad door de stad om te eindigen bij de plaatselijk kroeg. Een echt dorpsfeest van ons kent ons en lekker doorzakken. Heel herkenbaar.

Je kunt merken dat je flink in het noorden van Argentinië bent, want Bolivaanse en Peruaanse invloeden zijn duidelijk merkbaar. De mensen zien er meer Boliviaans/Peruaans uit. Ook zijn de souvenirs meer Boliviaans/Peruaans met ondermeer wollen kleden en kleren. Dit is ook heel leuk om te zien op het plein wat vol met kraampjes staat.   

Donderdag 23 februari zijn we naar Pucará gegaan. Een pre-Spaans fort met een fantastisch uitzicht op de omringende bergen met zijn mooi gekleurde bergen. Vanaf dit fort heb je zicht over de hele omgeving en over de landbouwgronden van Pucará. Op de berg staan de funderingen van het voormalige fort. Op de funderingen zijn de stenen weer in oude stijl opgestapeld. Zo kun je goed zien hoe ze leefde tussen pakweg 1000 en 1500, voor de Spaanse overheersing, wat omstreeks 1500 begon. Ze leefden in piepkleine huisjes van gestapelde stenen. Het dak heeft draagbalken gemaakt van de binnenkant van de cactusstam. Daaroverheen rietplagen en daarop weer klei. De deuren waren ook van de cactusplanten gemaakt. De huizen variëren in grootte en zijn lekker koel binnen (en waarschijnlijk lekker warm). De mensen hadden ook een gedeelte waar ze lama’s hielden voor ondermeer zijn wol en vlees. In/bij dit fort hebben op zijn hoogtijdagen ongeveer 1500 mensen gewoond. Best groot eigenlijk. De mensen leefde van de landbouw en ze teelden ondermeer aardappels en groenten. Dit werd allemaal met eenvoudige werktuigmiddelen en zonder hulp van dieren gedaan. Met hetgeen ze hadden geoogst, de wol en nog wat goederen werd  gehandeld met mensen uit de bergen, die weer ondermeer purper, mineralen, stenen voor werktuigen te maken e.d. hadden.

Onderaan Parcará is een botanische tuin met diverse soorten cactussen die in de omgeving groeien, medicinale planten, planten en groenten die uit Europa komen (zoals lavendel en maïs, een overzicht van gesteente die gebruikt werden om ondermeer werktuigen te maken of te ruilen en een heel bijzondere grote steen/rotsblok. Zo op het eerste gezicht lijkt het een gewone rotsblok. Johan wilde het daarom ook eerst niet geloven, maar als je op deze grote steen slaat lijkt het alsof de kerkklokken luiden. Afhankelijk waar je op de steen slaat krijg je lage of hoge klanken en het geluid reikt heel ver. Heel apart.

Tom en Anita zijn daarna nog naar het Archeologisch museum van dr. Eduardo Casanova gegaan (degene die gezorgd heeft dat er weer archeologisch onderzoek plaatsvond van Pacará en is begonnen met de restauratie. Het museum is voormalige koloniaal huis en hier zijn ondermeer werktuigen en kruiken te bezichtigen wat ze gevonden hebben in Parcará.  Ook is er een aparte kamer die gewijd is aan indrukwekende ceremoniële maskers die met de hand zijn gemaakt. Tom en ik hebben in het museum nog even gedanst, want dat vond Tom echt een plek voor dansles, haha.

Johan heeft zich weer eens uitgeleefd op de motor. De rivierbedding werd langzamerhand onneembaar door de grote rotsblokken, dus daarom maar meer de bergen in gegaan. Helaas eindigen alle wegen tegen steile bergkammen. Desondanks is het mooi rijden en mooie vergezichten. 

‘s Avonds een carnavalsoptocht, met veel muziek en veel mensen. Erg gezellig allemaal. Tom helemaal onder de indruk. We hebben nog even mee gedaan met hossen in de stoet, altijd lachen.

We blijven hier 2 dagen om even te wennen aan de hoogte (2500m) want richting Chili moeten we de komende dagen serieuze bergpassen nemen tot net over de 5000m! We maken ons een klein beetje zorgen of de DAF zo hoog komt…. En of de ramen van de camper (dubbel glas) de onderdruk kunnen weerstaan.