Week 5: 30 januari – 5 februari

Maandag 30 januari

’s Middags vertrokken uit El Chaltén richting het noorden via de 23 en 40. We hebben 125 km gereden. We zijn gestopt in Tres Lagos. Nou, hier zie je geen toerist meer lopen, wel echte gaucho’s (cowboys). Een mooie gemeentecamping hier, het is hoog seizoen, maar geen toerist aanwezig. Hoe ze dit dan weer doen?

We zijn de volgende dag verder naar het noorden gereden via de 40 een gedeelte via de 29 en vervolgens weer via de 40. Waardeloos rijden, want er zijn wegwerkzaamheden en ontzettende harde wind. Sinds we in El Calafate zijn beland is het weer voornamelijk droog, maar er staat echt een snoeiharde en koude wind, die van de bergen af komt. Het duurt even een paar dagen, maar dan begint de harde wind te wennen. Topsnelheid van de viertonner tegen de wind in is slechts 55 km per uur en dat op een asfaltweg!!! (Anders topsnelheid zo’n 85-90 km per uur). Het voorportier moeten we met zijn 2-en dichtdoen, omdat het anders niet lukt. Als het in Nederland stormt dan is dat meestal wind met vlagen. Hier staat de wind continu en dagen achter elkaar. Onderweg werkelijk geen enkele plek om in de luwte te zitten of eventueel de camper neer te zetten. Het is één grote open vlakte met wat lage vegetatie en hier en daar bergen. Als je een paar bomen in de verte ziet, dan is daar een ranch. We zijn daarom maar doorgereden tot de eerst volgende plaats Bajo Caracoles, een afstand van 336 km. Nou ja een plaats, een “gat” bedoel je. Als er 15 huizen staan is het veel. Echt een gezellig hotel, anex winkel, anex eetcafe, anex buurthuis, vol met oude knarren die aan de sterke drank zitten. Het grappige aan de winkel is dat je er geen brood kunt kopen, maar wel een nieuw set hoefijzers of een zadeltas voor het paard. Hier fijn keuvelend met Tom onze uitgebreide avondmaaltijd genuttigd (koude sandwich, wat eigenlijk niet te eten was). Johan heeft deze dolle avond gemist, want hij is nog steeds niet de oude.

De volgende morgen een stel Zwitsers ontmoet met een grote Man truck/camper die ook in dit ‘authentieke’ plaatsje zijn beland. Zij hadden helaas wat pech, want  er zijn 2 bladveren gebroken. Ze hebben een autoband in stukken gezaagd en hier een steun tussen de achteras en bladveren voor mee gemaakt. Gelukkig hadden ze de boel goed op orde en hij heeft direct een setje bladveren via de satelliet telefoon laten versturen naar een plek verderop in de route. (Je moet dan wel satelliettelefoon hebben want onze telefoons geven al dagen geen bereik aan. Ook vindt je hier en daar nog wel eens WIFI maar ook dat is al dagen niet meer gelukt.)

De Zwitsers zijn daarna doorgereden naar Perit Moreno. Hij ging de veren laten lassen. Ik (Anita) realiseer me nu wat beter dat ik toch maar wat rustiger moet rijden over al die grintwegen, want er kan ook zoiets als bladveren breken i.p.v. een band lek rijden (wat al lastig genoeg is).

Op woensdag wilde we eerst via de 41 naar Cochrane in Chili rijden. We konden namelijk nog net genoeg diesel tanken om hier te kunnen komen. Wat denk je, is de weg om de een of andere onverklaarbare reden afgesloten, terwijl we hadden gehoord dat deze grens aan beide zijde open was. Helaas, maar daarom toch nog naar de grot van Las Manos (de grot van de handen) geweest. Een geluk bij een ongeluk voor mij (Anita), want ik wilde hier graag naar toe, maar Johan niet. Helaas zat er te weinig benzine in de motor om alleen met de motor hier naar toe te gaan, dus het zag er naar uit dat ik deze grot zou missen. Maar wat een pech, de weg afgesloten, dus toch de grot gezien.

De grot Las Manos is bekend om zijn muurschilderingen die bijna 10.000 jaar oud zijn. Doordat de grot onder een soort afdak van de berg zit en de muurschilderingen beschermd zijn tegen neerslag, wind en zon (regen valt hier bijna niet), zijn deze muurschilderingen zo goed bewaard gebleven. Het grappige is dat de muurschilderingen voor een groot gedeelte bestaan uit handen, maar dan altijd de linkerhand. De rechterhand hadden ze nodig bij het verven. Je hebt de kleuren geel, mintgroen, rood, wit, zwart en deze kleuren zijn ondermeer gemaakt van ijzer, planten, bloed en urine (lekkere ingrediënten). De afdruk van de handen maakten ze door de verf in de mond te nemen en het tegen de hand aan de spuwen. (een soort eerste versie van de verfspuit). Ook zie je afbeeldingen van dieren en mensen. Wat verderop bij de grot is een waar familiekiekje gemaakt, want afbeeldingen van handen van papa’s, mama’s en kindjes. Ook is er blijkbaar één zo grappig geweest om een handafdruk met 6 vingers te maken. Of zou het verhaal van een hand met 6 vingers toch waar zijn??? Zie maar wat je geloofd. Weer wat verderop zie je een afbeelding gemaakt op de muur wat lijkt op het landschap, waarbij een scheur in de muur de rivier voorstelt en aan beide kanten lama’s zijn geschilderd. Wel leuk gedaan en het zou maar zo kunnen kloppen dat het dit landschap uitbeeld. Nog weer verderop zie je dat de schilderingen moderner zijn en kun je je voorstellen dat er bergen zijn afgebeeld, een meertje, een mythologisch symbool van 2 handen (ze weten gewoon niet wat het moet voorstellen, daarom maar een mythologisch symbool genoemd) en natuurlijk nog meer poppetjes, beestjes en handjes. Wel een heel leuk gezicht en vooral bijzonder als je weet dat de muurtekeningen er al zo lang op zitten. Zie de foto’s.

De bergkloof is trouwens ook bijzonder mooi én met (oh wat een zaligheid in al deze dorre strekken) bomen!!!!

We zijn geëindigd in Perit  Moreno. De Zwitsers hebben het ook gehaald. Vandaag uiteindelijk nog 188 km. gereden over de 97 en 40. P.S. ook de laatste 40 km weer asfalt, lekker hoor na twee dagen grintwegen!!