Glijden met de DAF in de blubber.

15 juni, korte update: de weg van Carlos Pelegrini naar Mercedes.

We zijn vijf uur onderweg geweest voor een stukje van 120 km, waar Johan afgelopen dinsdag ruim een uur over had gedaan met de motor. Hier nu het verhaal.

De weg begon lekker rustig over de onverharde weg met hard zand en ondertussen lekker relax genieten van de herten, kipincho’s, (roof)vogels en een slang. Na ca. 10 km een regenbui. Op zich niets bijzonders, maar ……. We reden in een lekker tempootje over de weg totdat de viertonner ineens schuin over de weg begint te glijden. Oeps, beetje glad dus. We zien ineens allemaal gestrande auto’s en een vrachtwagen. Alles met 2 wiel aandrijving kwam niet meer vooruit. Komen we het Zwitsers stel met hun zoontje tegen (die we de afgelopen dagen op de camping hadden ontmoet) en die een uurtje of zo eerder vertrokken worden. Te glad, de motor te warm en hoogzwangere vrouw die het allemaal wat te gortig vond worden, dus pauzeren totdat de weg weer wat droger was geworden. Wij weer vrolijk verder en onderweg nog een geinig filmpje voor later gemaakt, waarbij de viertonner dan weer rechts diagonaal en dan weer vrolijk links diagonaal de weg over glijd. Dolle pret met zijn allen. En ja, we hebben een 4 x 4, dus ons maken ze niets. Totdat we zelf ineens in een gigantische slip komen en de wagen de weg afrijdt richting nog zachter en glibberige dreg. En ja hoor, we staan weer eens vast….. Wij met onze blote voeten al glijdend door de modder zoeken naar hout en stenen langs de weg en proberen er weer uit te rijden. Een uur en vijf pogingen later waren we een meter of 5 opgeschoten en er bijna uit. Komt een volgeladen vierwiel aangedreven pick up vragen of hij ons kan helpen om ons eruit te trekken. Alle mensen eruit, touw aan de wagens, gassen, trekken, mensen duwen en ons al slippend uit de blub getrokken. Het was precies dat ene zetje die we nog nodig hadden en dat ons weer een uurtje werk minder scheelde.  

Na de nodige bedankjes, kusjes en zwaaitjes onze weg weer vervolgd, totdat we een vrachtwagen met oplegger langs de kant zien staan, net op het punt waar het asfalt weer was begonnen. Hij had even niet zo goed opgelet met keren en hij staat pas echt goed vast: aan een zijde met de achterwielen in de sloot en de laadbak op de grond. Geen beweging in te krijgen. Of we willen helpen? Maar natuurlijk willen we dat. Dus de stalen ketting gemonteerd aan de wagens en trekken maar. Nu is de viertonner een dapper wagentje, maar hij kon trekken wat hij wilde, maar de achterwielen begonnen te spinnen op het wegdek en de vrachtwagen met oplegger kwam geen meter vooruit. Maar we geven het niet zomaar op. Langere ketting gemonteerd, zodat alle 4 de wielen op het asfalt staan en de vierwielaandrijving aan. Bij poging 2 en 3 breekt alleen de stalen ketting. Poging 4 ging niet veel beter. Nog maar eens aan de achterzijde de boel opkrikken en trekken maar. Na een laatste verwoede poging (inmiddels poging 5) kwam de vrachtwagen met oplegger los. Pfffffff.

Inmiddels hadden we begrepen dat de dieplader bedoeld was om wegwerkmachines op te halen voor een andere klus, omdat het werk aan deze weg is gestaakt. De regering heeft namelijk de rekeningen niet betaald. Dat is blijkbaar erg gewoon hier in Argentinië, zodat dan het werk rustig een paar maanden stil blijft liggen, voordat het wordt afgemaakt.  Afijn, het is inmiddels 15.00 voor we in Mercedes zijn, we nog eten moeten inslaan en wat moeten internetten, dus we blijven hier maar een nachtje, voordat we de volgende dag naar Uruguay gaan. Op naar onze laatste avonturen.

Oh ja, behalve foto’s hebben we nu ook twee filmpjes erbij gedaan. Veel kijkplezier.