De Pantanal

Week 19 (7 mei – 13 mei): Brazilië. 

Onderweg.

We maken de laatste dagen veel kilometers door het groene Brazilië en rijden via de Trans Amazonia naar Porto Velho, over de BR 364 naar Vilheria en vervolgens over de BR -174 richting Cuiabá.

Het lijkt af en toe wel weer een beetje Nederland, behalve dat overstekende slangen en gordeldieren, overvliegende ara’s en felgekleurde vlinders niet echt in dat plaatje passen, evenals de palmbomen, ananasbomen etc.  Ook zijn de koeien hier wat anders qua bouw en kleur dan onze Hollandse koeien.  Maar verder lijkt het wel aardig…..

Vanaf de BR-174 hebben we echter vrijwel alleen nog graslanden en velden vol met vrolijke zonnebloemen. Wat weer later overgaat in grasland en bosgebied.

Op de weg naar Ji-Parana (tussen Porto Velho en Cuiaba) zien we ineens vier koeien met de poten omhoog liggen. Wat een beesten dan om te zien. Helaas dood door een aanrijding met een truck. Ja, het is hier weer de gewoonte dat de dieren achter een hek staan in plaats van over de weg los lopen, dus zie hier het resultaat. We zijn wel benieuwd of en wanneer de runderen geruimd gaan worden, want dat lijkt hier dan weer niet de gewoonte te zijn (zo te zien aan ander vee dat we hier en daar langs de weg zien wegrotten). Smakelijke bedoeling.

Apart zijn onderweg de politieposten. Bij menig politiepost staan in beslaggenomen brommers, motors, auto’s en vrachtwagens die daar staan weg te roesten. Toch jammer, zou je denken.

En ja ja, ook hier kennen ze de flitspalen. Wel vreemd om die na zoveel maanden weer te zien. Ook wordt hier niet meer te pas en te onpas getoeterd en wordt er weer keurig gereden. Brazilië is beschaafd.

Het is leuk om te merken hoe verschillend er gereageerd wordt op de camper. In Argentinië en Chili is het wat minder bijzonder, want er komen hier wel meer van dit soort type wagens. Wel wordt er vaak enthousiast gezwaaid door truckchauffeurs. In Bolivia wordt er afwisselend vrolijk en enthousiast gezwaaid of helemaal niet gereageerd door truckchauffeurs. In Peru is daarentegen iedereen weer enthousiast, zowel truckchauffeurs als gewone chauffeurs en mensen op straat en in Brazilië draven ze hier weer een beetje in door. Geinig.

De Brazilianen zijn wel ontzettend aardig en doen hun best om zich duidelijk te maken aan ons of ons te begrijpen. Ook al gaat dit bijzonder lastig. Het zorgt wel voor leuke tafereeltjes. Zoals bij een zwembad, wat blijkbaar alleen voor clubleden is, praat Johan en een medewerker zo’n 10 minuten met elkaar, ieder in zijn eigen taal en ze begrijpen elkaar totaal niet, maar het eindigt er wel in dat we mogen blijven zwemmen. Altijd goed.

Vraag alleen niet de weg in Brazilië, ook niet aan de hand van de kaart, want ze weten soms nog niet eens waar ze zelf wonen.

Wat opvalt is dat plantages niet aaneengesloten naast elkaar liggen, maar dat er hele stukken met bos/jungle tussen liggen. Onderweg zien we dan ook regelmatig slangen (al dan niet levend of dood), (vaak platgereden) gordeldieren, ara’s, grote roofvogels, felgekleurde vlinders en natuurlijk ananasbomen, palmbomen etc. Ook hebben we emoes, grote padden, een kaaiman van ca. 1,5 meter en een grote sprinkhaan gezien, naast ander kleiner spul, zoals een grote rups en grote insecten waarvan we niet van het bestaan wisten.

Week 20 (14 mei – 20 mei): Pantanal. 

Transpantaneira

Zondag 13 mei naar de Pantanal. Een kleine toelichting. De Pantanal is een ontzettend groot gebied in Zuid-Oost Brazilië (maar ook in een gedeelte van Bolivia en Paraguay) dat een paar maanden per jaar zodanig veel regen heeft dat het water wel 3 meter hoger komt te staan. Met als gevolg dat er enkel nog eilandjes overblijven, waarop dieren kunnen verblijven. In de droge periode zakt het water weer en krijgen de dieren weer meer ruimte om te bewegen en is de Pantanal ook weer bereikbaar met ondermeer de auto. Men zegt dat de Pantanal het grootsyte moerasgebied ter wereld is. De Pantanal is rijk aan ontzettend veel verschillende vogels en diverse diersoorten, zoals de miereneter, jaguar, reuze otter, kaaimannen enz.  

Zodra we de Transpantaneira oprijden zie je meteen veel dieren. Volop vogels, (waaronder toekans) en kaaimannen. Daarnaast nog een reuze knaagdier gezien, maar hiervan de naam vergeten. Het schijnt het grootste knaagdier te zijn die er bestaat en het moet gezegd, het is inderdaad een reuze uitvoering van de cavia. Helaas begon het te regenen en harder te regenen, dus daarna nog weinig meer gespot.

Door de regen was de 3 kilometer lange weg naar de farm, waar we naar toe gingen, ontzettend glad en glibberige modderpad met laag hangende takken en vele modderpoelen. De viertonner ging hier dan ook al slippend overheen, waardoor we nog al eens scheef rijdend het pad overgingen, wat wel weer komisch was.

Bij de farm ook weer diverse mooie vogels en blauwe papagaaien, grote dikke vette kikkers en kleine slangetjes. Tom was helemaal in zijn nopjes hier, want er waren 2 hele lieve kleine hondjes, waarvan 1 nog maar een paar weekjes oud. Tom wilde hier dan ook niet meer weg.

De volgende dag weer een strak heldere lucht, tropische temperaturen, hoge luchtvochtigheid en massa’s muskieten. Welkom in de Pantanal.  

’s Morgens zijn we eerst een relax boottochtje gaan maken (zonder motor). Maar waarom we nu weer achteruit moeten varen i.p.v. vooruit snappen we niet. Het zij zo. Kaaimannen, apen (grotere apen dan we tot nu toe gezien hadden), de ‘reuzencavia’ en heel veel vogels, waaronder de toekan gezien. Later nog naar een grote uitkijktoren met uitzicht over de Pantanal en ’s middags paardrijden. Tom als ‘volleerde’ cowboy mocht helemaal alleen op een pony rijden. Het moet gezegd, dit ging hem goed af, zelf als we gingen draven bleef hij er goed opzitten. De omgeving was mooi om te zien, maar vanwege de regen hebben we enkel grote en kleine papagaaien en diverse andere vogels gezien. Maar los hiervan was het ritje op het paard erg leuk.

Het is inmiddels dinsdagochtend en het plan was om op tijd te gaan rijden, richting het zuiden. We zijn het terrein nog niet af en ja hoor, vast in de modder. Ach denken we nog optimistisch, met een beetje hulp van de tractor van de boer moet het wel lukken om er weer uit te komen. Helaas, helaas, na twee verwoede pogingen, waarbij de linker voorwiel en het rechterachterwiel flink doorslippen staat de truck met zijn linkervoorwiel muurvast in de modder, staat de voorste as volledig in de grond en helt de camper inmiddels redelijk gevaarlijk over naar links. Dus eerst plan de campagne gemaakt. Graven is geen optie, want door de moerassige grond zal alles alleen nog maar meer gaan zakken. De wagen moet ophoog gekrikt worden. Maar waarmee krijgen we grip in het moerassige land???

Bij het opkrikken zakken alleen de balken verder in de modder, maar de DAF gaat niet omhoog. Na veel balken lukt het uiteindelijk om de linkervoorwiel zodanig hoog te krikken dat er een halve boomstam onder geschoven kan worden. Nu begint het laten zakken van de viertonner. Nu mag het hele ritueel achterste voren herhaald worden, totdat het linkerwiel weer los staat van de steunpunten. Maar, het resultaat mag er zijn, na 3 uur ploeteren is de viertonner weer los. Pfff.  Eerst maar gedoucht, want Tom had zich uitgeleefd in de modder en Johan zag er ook niet meer uit en daarna op richting Cuiabá. Onderweg enorm veel vogels en hele trossen met kaaimannen gespot. Het zien van zoveel kaaimannen werd op een gegeven moment wat gewoontjes….  

Vanaf Cuiabá tot aan Campo Grande hele grote velden met maïs, rietsuiker en zonnebloemen. Altijd al een boerderijtje willen overnemen? Nou hier staan er wel wat te koop. De grootste die we gezien hebben is een optrekje met een perceeltje van maar 1200 ha……

Onderweg naar Bonito (we zijn dan ter hoogte van het zuiden van de Pantanal) zien we nog meer gordeldieren, een toekan, felblauwe papagaaien, emoes en een rare soort vogel op hoge poten, met een vetkuif en lijkend op een afgeslankte emoe (volgens Johan een vreemd soort kip, maar het is de Seriema of in het Engels de Red-Legged Seriema). Vanaf Aquidauana (de BR-262) de binnendoor weg naar Bonito genomen, een mooie off-road weg, langs landerijen en bossen, met smalle houten bruggetjes over riviertjes en echte cowboys die hele kuddes met runderen voortstouwen. Stoer gezicht

We zijn op een camping gaan staan in de omgeving van Bonito. Een ontzettende aardige eigenaar, die rustig in het Portugees tegen ons blijft praten, ook al begrijpen we er niet veel van. We staan bij een kristalheldere rivier vol met grote vissen, zoals een soort meerval. Op de camping hebben we ’s avonds gezelschap van grijze vossen en overdag van de Red-Legged Seriema, bare-faced curassow (mannetje en vrouwtje), papagaaien en andere vogelsoorten. Ook zien we in het bos een groot soort knaagdier én aapjes.

’s Avonds met een Braziliaanse advocate gebarbecued. Zij had een lekkere klaargemaakte vis en wij kip. Via haar is onze kennis over Moto Grosse (het gebied waar we nu zijn) vergroot. Ook hoorde dat hier veel schorpioenen in alle soorten en maten voorkomen. We zitten gelijk niet meer zo ontspannen hier. Oh ja, Tom mag hier niet mee op de motor (want volgens de wet niet onder de 7 jaar toegestaan).

Zondag zijn we naar de plaatselijke zwembad gegaan, waar je kunt zwemmen in een heldere rivier en tussen joekels van een vissen. Hier snorkelen is dan ook superleuk.