Cañón del Colca, Puno en Cusco

Omdat de familie over is heeft het even wat langer geduurd dan normaal, maar Anita heeft weer een paar puike verslagen gemaakt! Groeten van ons allemaal! 

Week 16: Cañón del Colca en Puno

Cañón del Colca

Via wegnr. 1 en bij El Alto de binnendoorweg naar Cabanaconde gereden. Een afstand van 400 km, waarvan ruim 160 km. offroad. Van zeeniveau gestegen tot 4200 om vervolgens in Cabanconde op zo’n 3800 meter te blijven steken. Onderweg weer langs de kaasboertjes gekomen, dus veel kaas ingeslagen. De off-roadweg was uiteraard stijgend en mooi, door kleine afgelegen plaatsjes en mooie kleinere canyons.  In Cabanaconde hebben we op het plein gestaan, naast de lelijke kathedraal. Wel lopen hier de vrouwen met prachtige kleding rond en alle vrouwen dragen mooi versierde hoedjes.

De volgende ochtend op tijd het pad naar beneden genomen met het idee om de canyon in te gaan. De Cañón del Colca is namelijk één van de diepste canyons van de wereld (3191 meter). Op het punt dat de afdaling pas echt heftig werd, met prachtige steile zigzagpaden, bleek dat we nog zo’n 3 uur naar beneden moesten lopen om daarna weer in ca. 4 uur naar boven te klimmen. Dit werd toch wat te gortig met Tom, (ook met behulp van een muilezel) dus dan maar naar een mooi uitkijkpunt gelopen over de canyons. Prachtig gewoon.

Daarna zijn we naar Cruz del Cóndor gereden om condors te spotten. Wat een prachtig mooie vogels en wat een geweldig gezicht om ze te zien zweven op de thermiek van de lucht. Het lijkt alsof ze speciaal voor jouw een showtje weggeven. Onderweg naar Chivay ook nog diverse condors gespot en later bij de lodge van meisjes en Wijnand weer een mooie show gezien van een condor die een vogel aanviel. Het leek echter eerder andersom, want de vogel ging boven de condor vliegen en leek de condor zelfs een keer aan te vallen. Heel apart.

Onderweg zie je verder de terrasvormige landbouw die ze hier toepassen en de irrigatiesystemen. Heel vindingrijk. Ook zien we nog tombes hogerop in de bergen. 

In de lodge was een thermobad, dus hier uiteraard met z’n allen in gepoedeld, totdat we helemaal gaar waren van de warmte. Het bad was namelijk 38,5 graden en na een uurtje of zo voel je je een beetje oververhit.

Puno en de drijvende eilanden.

De volgende dag zijn we doorgereden naar Puno en de dag erna zijn we met de boot naar de drijvende eilanden gevaren, waar de Uros wonen. Hoewel  commercieel geworden is het wel ontzettend leuk om te zien hoe ze hier leven en de eilanden maken.

Als het water hoog staat komen de rietvelden te drijven. De Uros snijden hier dan stukken van 10 bij 10 meter vanaf, omdat deze rietvelden/bodems van ca. 1 meter dik als fundering dient voor de eilanden. De stukken worden aan elkaar vastgebonden tot een groter geheel. Hierop worden diverse lagen riet om en om neergelegd, zodat er een dik pak riet ligt. Vervolgens worden op de plaatsen waar de riethuisjes gemaakt worden, nog een keer zo’n dik pak riet gelegd en hierop de rieten huisjes gebouwd. Met boten van riet vangen ze vis of varen ze naar Puno. Ook eten ze het onderste witte gedeelte van het riet, wat licht zoetig smaakt. Ja mensen, het is hier allemaal riet, riet, riet en nog eens riet.

Inmiddels zijn er ook een kleuterschool en lagere schooltjes gemaakt bij de drijvende eilanden, zodat de kinderen onderwijs genieten. De vrouwen dragen mooi fel gekleurde kleren, wat ze prachtig staat. Helaas moesten we er ook aan geloven en werden we gekleed in de kleren van de Uros. Vreselijk.

Als je denkt dat ze niet mee gaan in de tijd, dan vergis je je, want wat staat er verscholen tussen het riet en naast elk huisje? ……. Een zonnepaneel. Geweldig toch?

Hierna doorgevaren naar eiland Amantani en ook hier is er weer de terrasvormige landbouw, zodat ze hier hun eten kunnen telen. Hier brachten we de nacht door bij een Amantani gezin, waarvan je ’s avonds vrijwel verstoken bent van licht (kaarsjes brand op de kamer) en geen stromend water tot je beschikking hebt.  Onze gastvrouw heette Maxima en was een ontzettende lieve vrouw, die met eenvoudige voedingsmiddelen toch lekkere soep, warm eten en een soort pannenkoekjes maakte. Ook een soort muntthee en de bekende cocathee gedronken, wat beide heerlijk smaakte. Tegen de avond de berg opgelopen om een ruïne van de Tiwanaku cultuur te bezichtigen en de zonsondergang te zien (helaas weer eens bewolkt). Het uitzicht over het meer en het eiland is echter schitterend. Vanaf de top van de berg kun je Bolivia en Brazilië zien.

Er was maar 1 minpuntje, de wc. Jee wat was die smerig zeg. Ik zal maar niet in details treden, maar neem van mij aan dat je hier niet graag met je billen op wilt zitten.

De volgende dag konden we door naar eiland Taquile. Aangezien dit enkel maar klimmen is en dat met Tom niet te doen is, zijn we teruggevaren naar Puno. Ook waren we stiekem het commerciële gedoe zat. In Puno weer de rest van het gezelschap gezien en lekker bij de plaatselijke bakker heerlijk gegeten en ’s avonds lekker gepimpeld in een café/restaurant.

Zaterdagochtend zijn we vroeg weggegaan om de bijna 400 km. naar Cusco te rijden. De weg loopt eerst door de kale pampas, waarna de omgeving veranderd in mooie uitzichten op bergen. In Cusco een drama om bij het hotel van de dames te komen, want allemaal smalle weggetjes en steegjes die ook nog eens telkens 1 richtingverkeer blijken te zijn. We zijn daarom ‘gevlucht’ uit de stad en hebben onze camper neergezet op een campsite voor overlanders (waar we gelukkig de coördinaten van hadden gekregen van andere reizigers), vrijwel naast  Saqsaywamán (ook bekend als de sexy dame), een fort uit 1536.  ’s Avonds met zijn allen op de motor naar het hotel van de dames en Wijnand gegaan en lekker uit eten gegaan.