Zandduinen en de familie is er!!

Week 15 (8-15 april):

Puno

In Puno rijden volop riksja’s of motortaxi’s, dus lopen is er niet bij. Met de motortaxi zijn we naar de boot Yavari geweest. De Yavari heeft een bijzondere geschiedenis. Er waren omstreeks 1860 nogal wat strubbelingen tussen Brazilië, Peru en Bolivia, dus er werd een oorlogsboot besteld in Engeland om dienst te doen op het meer Lago Titicaca (grootste meer ter wereld). De boot werd vervaardigd in Engeland en in 2766 stukjes verscheept, om de Kaap heen, en daarna getransporteerd naar Tacna met de trein. Vandaar uit werden de stukken met ezels over de Andes gedragen en naar Puno gebracht, wat meer dan 6 jaar heeft geduurd! In Puno werd de boot weer in elkaar gezet en met kerst in 1870 werd de boot te water gelaten. De stoommotor werd, bij schaarste aan hout/kolen een tijd gestookt met gedroogde lamapoep. In 1920 is er een dieselmotor in gezet. De boot is een aantal jaren geleden, onder aanvoering van een vrouw, volledig gerestaureerd, want hij was nogal in verval geraakt. De boot verkeerd nu weer in originele staat met zeer veel details. Zo is het oude koperen en houten meubilair behouden gebleven. Prachtboot om te zien.

Zondag 8 april hebben we een lange rit gemaakt en 700 km gereden. Om 6.15 zijn we gaan rijden en om 21.45 gearriveerd. Via het groene omgeving van Puno door naar de dorre, woestijnachtige kuststrook. Na Arequipa is er een groen gebied met weer echt Hollandse koeien, dus heerlijke kaas, yoghurt en melk te koop. Toppie. Verder is het absoluut de lange reisdag waard, want we staan in een prachtige baai, met de restanten van een Inca haven en bij een heerlijk hotel annex campingsite. Ook zien we hier pelikanen. Hier in de baai zijn superhoge golven die je opzuigen en vervolgens op het strand smijten. Helemaal top. Ook hebben we verschillende schelpdieren gekocht die vers zijn opgedoken om ’s avonds te verorberen. De nog levende octopus vonden we een tikkeltje te exotisch, dus die hebben we maar in de zak van de duiker laten zitten. Tom smult van de schelpdieren, wij zijn gematigd enthousiast….. Verder lijkt het wel een reünie, want later op de dag komen de twee stoere Duitse dames met hun MAN truck aan en ’s avonds het Belgisch stel met hun 3 kinderen die we in Uyuni en Sucre hebben ontmoet. Gezellige boel dus.  

Oase Huacachina (naast Ica)

Het is inmiddels woensdag dus Tom zijn verjaardag gevierd. We hebben vlaggetjes en ballonnen opgehangen in de camper en de cadeautjes uitgepakt. Tom was helemaal jarig en kreeg van de Belgische kindjes mooi gekleurde tekeningen. De tekeningen en kaarten die Tom heeft gekregen zijn opgehangen in Tom zijn kamertje en in de woonkamer en keuken. Het ziet er gelijk een stuk huiselijker uit in de camper. ’s Avonds is Tom nog meer verwend met cadeautjes die de meisjes en Wijnand hebben meegebracht. Een supergezellige verjaardag gevierd.

De weg langs de kust, door Nazca en naar Ica is met tijden mooi (zandstanden afgewisseld met ruige kust, groene delta’s van rivieren die uitmonden in de zee en cactusplantages) tot saai, omdat de rest gortdroog is en dus uit kale rotsige bergen en vlaktes bestaat. Tussendoor zie je (vaak kleine) rieten huisjes staan, bestaande uit vier rietmatten die als kubussen zijn neergezet en die dienen als huisjes. Triest hoor als je niets meer hebt om in te kunnen leven, terwijl ze binnen de kortste keren verwoest zijn. Er staan dan ook nogal wat restanten van deze verwoeste huisjes.  

De aankomst in Huacachina is echt onvergetelijk, je wordt gelijk ondergedompeld in metershoge zandduinen. En niet eentje, maar een heel groot gebied vol, zoals je altijd ziet op plaatjes waarop een woestijn staat afgebeeld. Echt supermooi.  Gelijk een zandheuvel beklommen. Trek daar maar een paar uur voor uit, want het is ploeteren. Tot je enkels sta je in het zand en bij elke stap zak je de helft van de afstand weer terug. Eenmaal bovenaan is het uitzicht schitterend en kijk je uit over de oase en over de kilometers lange woestijn met zijn hoge zandduinen. Magnifiek!

Nog even een leuk verhaaltje over het ontstaan van de oase. Volgens de sage ging een prinses zich baden hier. Toen ze in haar spiegel keek zag ze een jager naar haar kijken en van schrik liet ze haar spiegel vallen, die hierdoor veranderde in een oase. Het water in de oase was voorheen rood gekleurd en stroperig, maar doordat het water nu wordt aangevuld uit waterputten in de omgeving is het groen uitgeslagen. Aan het water en de modder rondom de oase heen worden geneeskrachtige werking toegeschreven, wat goed helpt tegen ondermeer reuma en astma. Hier worden dus nog mensen ingepakt met modder t.b.v. hun gezondheid.

Weerzien van de meisjes en Wijnand.

’s Avonds kwamen ze aan en het is denk ik wel duidelijk hoe leuk het weer was om elkaar weer te zien. Knuffels, kussen en verhalen te over onder het genot van een paar biertjes. Leuk, leuk en nog eens leuk.

’s Morgens weer vroeg op en met z’n allen naar Paracaseilanden. Deze worden ook de “poor mans” Galapogos eilanden genoemd. Met een grote speedboot op naar het eiland met zijn bekende kandelaar die is gemarkeerd in een heuvel. Onderweg gelijk een grote groep met pelikanen die overvliegen. Je weet gelijk dat je aan bent gekomen bij de eilanden, want een kakofonie van vogelgeluiden, gebrul van de zeehonden en een ‘heerlijke’ aroma van strontluchtjes. Nu oppassen dat we niet worden onder gepoept door de overvliegende vogels. Anita had het geluk om toch nog een flatsje te ontvangen op haar arm. Lekker hoor.  Het eiland is zwart van de diverse soorten zeevogels, met hier en daar pinguïns en pelikanen. Verder zie je rode krabben en ontelbare zeehonden lui liggend in de zon te baden op rotsblokken of strand of drijvend in de branding van de zee. Echt ontzettend mooi om te zien allemaal.

’s Middags zijn we met een zandbuggy op pad geweest in de woestijn en gaan zandboarden. Dat is hier echt ontzettend tof. De zandbuggy’s zijn alle 4 wiel aangedreven. Ze hebben 6 of 8 cilinders en je kunt snoeihard door de zandduinen rijden, waarbij er keihard op de top van een heuvel wordt afgestormd, om daarna in duizelingwekkende afgronden weer af te dalen. Vervolgens ga je superschuin de volgende heuvel weer op, waardoor het lijkt alsof je omvalt. Het lijkt wel een achtbaan. Echt top. Het zandboarden is hier ook pas echt fun. De eerste heuveltjes waren nog wat “lafjes”, zodat we er in konden komen. Daarna werden de heuvels hoger en hoger en steiler en steiler. Bovenaan de top liggen op de zandboard en vervolgens je in de onpeilbare diepte laten afglijden. Het gaat duizelingwekkend hard naar beneden, echt super. Tom bovenop Johan of Anita liggend en zich om de middel vasthoudend en ook keihard naar beneden. Hij vond het geweldig. Doordat het zandboarden zo leuk was hebben we de zonsondergang gemist. 

Johan was niet mee met de zandbuggy. Hij heeft met de KTM door de duinen gereden. In het begin ging dat nog niet zo eenvoudig. Maar nadat de bandenspanning teruggebracht was tot ca 0,9 bar (betere grip) kon hij de zandbuggys prima bijhouden.

Noot van Anita: Johan knalde gewoon, zonder zichtbare moeite, door de zandduinen en je kon zien dat hij veel lol had in het mulle zand. Het kost hem geen centje pijn om ons bij te houden in de buggy, over de steile hellingen en afdalingen. Superleuk om te zien. Mijn held! 

De volgende dag zijn Bettie, Marinka E en Anita om 5.30 de zandduin weer opgeklommen om de zonsopgang te kunnen zien. Goeie oefening trouwens zo ’s morgens. We hebben van alles gezien maar geen zonsopgang, want er stond een zandduin voor. Dat maakte niets uit, want leuk was het toch.

’s Morgens nog een keer gaan zandboarden en met de zandbuggy in de woestijn rijden, omdat het te leuk is. Daarna lekker chillen bij het zwembad in het hotel en later op de middag door naar Nasca. Onderweg nog gestopt bij de gerestaureerde geogliefen in het zand voorbij Palpa. ’s Avonds nog even geborreld op de verjaardag van Anita.

Nazca lijnen:

’s Morgens moeten we vroeg uit de veren, want we gaan vliegen met een klein Cesna vliegtuigje voor 4 personen over de Nazcalijnen en figuren. De Nazcalijnen zijn de beroemde lijnen, symbolen en figuren van dieren en een mens die gemaakt zijn in het zand door de donkerbovenlaag weg te halen, zodat de lichtere onderlaag zichtbaar werd. Het is een gebied van 525 km2 die eerst waren ontdekt door een Peruaanse archeoloog en later herontdekt in 1929 bij Paul Kosok. Maria Reiche is heel bekend geworden, omdat zij omstreeks 1946 begonnen is om de lijnen in kaart te brengen, weer bloot te leggen en ze te bestuderen. Er zijn nogal wat theorieën over het ontstaan van de lijnen. Archeologen denken dat ze zijn gemaakt door de Nazca cultuur tussen 300 voor christus tot 700 na christus. Volgens sommige zouden priesters de beelden kunnen lezen en weten wanneer het beste gezaaid, geoogst e.d. kon worden. Ook zijn de lange lijnen, van soms wel ruim 9 km lang in verband gebracht als verbindingslijnen tussen waterbronnen. Weer andere leggen een verbinding met de hemellichamen en sterrenbeelden. Degenen met meer fantasie denken dat buitensaardse wezens hier de hand in hebben gehad, met name vanwege de figuur die de astronaut wordt genoemd, maar die mogelijk gewoon een belangrijk persoon van die tijd afbeeld. In vroegere tijden werden de hoofden van belangrijke personen  gevormd in een breed plat hoofd of een smal lang hoofd, afhankelijk van waar de Nazcabevolking woonde. De hoofden hadden namelijk de vormen van bergen die je hier ziet, lang en smal of juist kort en breed. Moet je ook even weten.  Hoe het ook zij, het is bijzonder dat deze figuren en kaarsrechte lijnen zijn gemaakt. Het beste kun je ze dus vanuit de lucht zien, vandaar onze vlucht. De maagjes hebben wat te voorduren gehad tijdens de vlucht. Zolang het vliegtuigje maar recht vliegt is er niets aan de hand, maar ja, we willen de figuren in het zand zien, dus ieder figuur wordt zowel aan de linker en de rechterkant van het vliegtuig bekeken, met als gevolg zeer korte draaien. Tom kon de vlucht zodoende totaal niet meer waarderen. De start wat nog leuk, de rest was huilen. Zielig.

Je moet wel goed kijken, want het valt niet altijd mee om ze te spotten. Maar goed, we hebben ze gezien.

Mummies

’s Middags zijn we naar de begraafplaats van Chauchilla geweest, de begraafplaats van de Nazca’s. Deze is 1 km. lang en 300 meter breed. Enorm groot dus. Helaas zijn rondom 1972 de graven geroofd door boeren uit de omgeving voor extra inkomsten (wat nog steeds gebeurd). De mummies zijn niet te verkopen op de zwarte markt en deze werden dus gewoon in de woestijn achtergelaten. Hier hebben de mummies 30 jaar gelegen, zodat een deel van de huiden door zandstormen zijn vergaan. Inmiddels zijn de graven gerestaureerd en de mummies weer terug gebracht. Je ziet schedels, botten en mummies, waarvan je soms de ledematen onder de doeken ziet uitsteken. Verder zijn er nog drie intacte graven gevonden, zodat in het kleine museum nog een mummie is te zien in goede staat.

De mensen geloofde vroeger dat ze naar hun dood een tweede leven kregen. (Niet hetzelfde als reïncarnatie, waarbij dan geloofd wordt dat je verder gaat in een ander lichaam. Zij geloven gewoon in een tweede leven). Ze werden daarom gemummificeerd. Dit deden ze door de darmen eruit te halen en het lichaam ongeveer 8 dagen te laten drogen in de brandende zon. Daarna werd het lichaam gewikkeld in doeken en in foetushouding (nieuw geboorte) met het gezicht naar het oosten (opkomende zon, nieuw leven) gericht in het graf gelegd. Ze kregen specerijen en goederen mee voor hun tweede leven.  Een graf werd gemaakt in de grond en vaak zo groot dat er een hele familie in kon.

Bijzonder is dat er mummies zijn gevonden met lang rasta haar. Wat blijkt nu het geval. Zoals al geschreven werden de hoofden van belangrijke mensen gevormd: breed en plat of lang en smal. Dit is niet zo goed voor de mens en ze werden dan ook minder oud. Later realiseerde de mensen dat en zijn ze overgegaan op het laten groeien van hun haren in plaats van hun hoofd te vervormen. Vandaar de reggae mummies.

De reis hierna vervolgd en naar een fabriekje waar gedolven stenen worden behandeld, zodat er 14 karaats goud uit wordt gewonnen. In de omgeving van Nazca is geen goudmijnindustrie, omdat dit niet lonend is. Maar voor kleinschalig ontginning wel. Mijnwerkers halen gedurende 8 uur stenen uit de mijn en vervolgens gaan ze 6 uur lang de stenen bewerken, zodat er een klein klontje goud van gemiddeld 1 gram per dag overblijft. 1 gram goud is 60 dollar dus gemiddeld verdienen ze dit per dag. Dit werk doen ze ca. 10 jaar, waarna ze geld genoeg hebben om bijv. een taxi te kopen en taxichauffeur te worden.

Vervolgens naar de keramiek makerij geweest en hier nog een handgemaakt potje gekocht tot hilariteit van de anderen.

Onderweg zijn er ook weer veel cactusplantages. De gids gevraagd naar het waarom. De cactusplantages worden gehouden voor hun vruchten. De cactussen geven per plant 3-4 vruchten en dat tweemaal per jaar, in maart en in juli. Ook worden cactussen door boeren met opzet geïnfecteerd met een parasiet, als ze 6 maanden oud zijn, omdat daardoor uit de cactus rode vloeistof gehaald kan worden die in het Westen gebruikt wordt voor lippenstift en voor kleurstoffen in eten. Dat wisten jullie nog niet hé?! Wij ook niet, maar we zijn weer wat wijzer geworden. Toch handig als je een keer een Engelse gids spreekt. 

Zondag rit terug richting Arequipa. (De meisjes en Wijnand zijn hier al met de nachtbus naar toe gereden.)

Mooie rit langs het strand. In Camana gestopt bij het strand voor een duik in de metershoge golven. Johan bedacht dat het wel romantisch zou zijn om op het strand te gaan staan bij de branding van de zee. Helaas, nog geen 5 meter het zand op gereden en tot aan onze assen in het zand vast. Dat werd dus graven, de 4 tonner opkrikken en de rijplaten onder de banden steken. Gelukkig kwam de viertonner er toen wel weer redelijk makkelijk uit. Pff. Als beloning de woeste golven ingedoken. Heerlijk!