La Paz, Rurrenabaque, de wegen en nog veel meer

Iedereen een goede Pasen toegewenst!! Bedankt voor de vele reacties, dat vinden we erg leuk. Anita heeft weer haar best gedaan en een extra lange paaseditie gemaakt van de belevenissen. (We hadden pas door dat het paasweekend er aan kwam toen we in een enorme drukte belanden voor Copacabana, compleet met Pelgrimoptocht en possessies) 

De World’s Most Dangerous Road (WMDR

Maandag op de moutainbike de WMDR. Mooie vergezichten, diepe afgronden, smalle hobbel wegen, snoeihard van de berg afrijden en de wind door mijn haren voelen was mijn visioen. De waarheid was een tikkeltje anders. Mist en regen, waardoor de weg spekglad was en het zicht nogal povertjes. Maar niet getreurd, het regencapeje aan en rijden maar. Al hotsebotsend de berg af en de remmen maar ingedrukt houden. Geweldig om zo onder al die watervalletjes te rijden en een geweldig mooi uitzicht (voor zover ik dat natuurlijk kon zien). Na een uurtje of zo de berg afknallen ging het remmen minder, nog wat minder en nog wat minder en … je raad het al, de remblokjes waren op. Dus maar met de voeten remmen en verder lopen. Echt jammer als je nog zo’n 30 km naar beneden moet en je nog maar 4 uur de tijd hebt om voor het donker beneden te zijn. Aangezien ik tot nu toe nog niemand was tegengekomen was dat geen prettig vooruitzicht. Lopen dus maar. Maar ik had mazzel, na een uur lopen had ik weer bereik met de telefoon en Johan op de hoogte gesteld van het heugelijke nieuws dat hij toch de WMDR met de viertonner mocht gaan rijden. Hij voelde zich ook echt een ‘bofkont’. Na weer enige tijd lopen hoor ik een auto die de berg afgaat. Ik mij voor de auto gegooid, zodat de automobilist spontaan voor mijn stopte om mij mee te nemen. Geen enkel probleem, want met een reepje rubber hier, een stukje touw daar en de fiets kon bovenop de auto gegooid worden en vastgezet. Johan weer gebeld, maar hij was inmiddels al een eind op weg, dus mijn lift met de auto duurde ook niet al te lang. Daarna verder met de viertonner weer naar beneden en door naar Coroico, om in de muskietenbar een pintje te pakken en te overnachten. Zo, de beroemde weg dus op vier manieren ervaren: fietsend, lopend, meerijdend in de auto en in de viertonner. Toppie!

 De weg naar Rurrenabaque.

De volgende dag op naar Rurrenabaque voor de jungle en de pampas. Een afstand vanaf 350 km. Volgens chauffeurs te rijden in 20 uur. Dit werd alleen 3 dagen. Wat was nu het geval: het regende nu al dagen, zodat de weg nat, glad en glibberig was, met hier en daar een verzakking van de berg. Nu is de WMDR berucht, maar het vervolg deed er niet echt voor onder. Ook hier trouwens fijne smalle wegen, (van soms niet meer dan 240 cm.), diepe afgronden en slechte wegen. Gevolg: op dag 1 hebben we tweemaal 2-3 uur moeten wachten voor een noodreparatie aan de weg. Zodoende een paar uur in het donker gereden. Wel spannend, want het rijden werd er niet beter door. Op een gegeven moment staan er een stuk of 5 vrachtwagens langs de kant van de weg geparkeerd voor een gedeelte waar ze met de weg bezig zijn. “Of wij er langs kunnen?” vragen we aan de chauffeurs. Tuurlijk, als je maar langzaam rijdt. En ja hoor, nadat wij ons door de dikke modderlaag, over een weg van 240 cm. breed en rakelings langs de ravijnen hebben heen geploeterd volgt de rest. De slimmerds. Aangezien het rijden toch wat te gortig werd en we de hele dag al onderweg waren, maar een plek gezocht voor de nacht langs de weg.

De volgende dag vroeg op en vol goede moed weer vertrokken. Helaas, na ca. 30 km rijden staan we stil bij een plaatsje net voorbij Sapecho. Reden: de rivier heeft de hele weg doen verdwijnen. Een gapend gat waar je nooit langskomt.

 Voordat de weg weer begaanbaar was werden er eerst twee grote stalen pijpen in de rivier gelegd, zodat daar het water door kan stormen. Daarop moest nog een hele lading aan stenen gestort worden. De weg was aan het eind van de dag dan ook nog niet klaar. Maar het moet gezegd, er werd de hele nacht doorgewerkt en om ca. 7.00 was het ‘klaar’.  De eerste vrachtwagenchauffeurs gingen de uitdaging aan en  ….  je begrijpt het al, vastgereden. Het zand was nog veel te nat, zodat de wagens er diep inzakten en muurvast kwamen te zitten. De wagens zakte door het nog natte zand en zaten muurvast. Dus elke vrachtwagen moest met de shovel eruit getrokken of geduwd worden. Wat een happening. Jammer genoeg werd om 8.00 de shovel opgehaald. Maar wat maakt het uit, de volgende chauffeur met een tankwagen van ca. 25 ton diesel denkt dat hij het wel haalt en acht ja, als hij er niet door komt, dan de rest ook maar niet. En zo geschiede. De tankwagen stond muurvast. Maak je echter geen zorgen, doen de andere chauffeurs en wegwerkers ook niet. Iedereen blijft gewoon kijken en wachten totdat de weg een keer droog wordt. Johan dacht daar anders over, dus hij en Tom pakte de schep en porde de mannen aan om de gaten en die gleuven die waren ontstaan vol te gooien en te egaliseren, zodat de tankwagen het daarna nog een keer kon proberen. Hilariteit alom onder de mannen, maar het moet gezegd, ze begonnen zowaar wat actie te ondernemen. Na een uurtje of zo graven werd de volgende poging ondernomen, maar helaas, de tankwagen kwam niet ver genoeg de berg op. Om een uurtje of 10.00 kreeg iemand van de wegwerkzaamheden de geest en werd de graafmachine op rupsbanden erbij gehaald, de weg geëgaliseerd en de tankwagen eruit gehaald. Nu de volgende vrachtwagens nog. De eerste haalde het, dus vol goede moed volgde de anderen. Jammer, weer vast, dus de graafmachine er maar weer bij. Dit ging zo nog even een uur door en toen waren wij aan de beurt. Geen centje pijn, we gingen er met twee vingers in onze neus door.

 Hierna gauw verder en om 22.00 eindelijk in Rurrenabaque aangekomen. De ingewanden door elkaar geklutst van al die hotstebotswegen en helemaal gaar. Maar we staan wel weer op een prachtig plekje, te weten bij een lodge met zwembad. ’s Morgens komt eigenaar Walter (de van oorsprong Zwitser) bij ons aan en stelt voor om wat verderop bij zijn huis te gaan staan. Het mooiste plekje van Rurre, op de berg met een fenomenaal uitzicht over de rivier, Rubbe en de jungle.

 De Zwitser is wel een bijzondere man. Hij reist al zijn hele leven en verdiend zijn geld als civiel ingenieur. Hij heeft in Bolivia een complete berg en buldozer gekocht daar is hij begonnen een fantastische plek te maken. Diverse huizen, zwembad, lodges en wegen zijn gerealiseerd op de berg. Op de top van de berg heeft hij zijn eigen huis gebouwd. Een fantastisch mooi huis, als een ronde vliegende schotel, van waaruit je een magnifiek uitzicht hebt over de jungle en Rurrenabaque. Voor zijn huis heeft hij een terrein met douche/wc ruimte waar je kunt staan met een camper. Ook hiervandaan heb je een geweldig uitzicht over de streek. Dit aanbod natuurlijk niet afgeslagen en hier dan ook een paar dagen geweldig mooi gestaan.

 Oh ja, Tom was jarig 29 maart, maar dat weet hij niet, dus we vieren het 11 april als, zoals Tom het zegt, de meisjes (zus Bettie, zus Marinka, nichtje Marinka) en het jongetje (Wijnand) er zijn.

 Vlinders en bloemen:

Onderweg zijn prachtige vlinders te zien in alle soorten en maten. Gespikkelde, knalgele, aquablauwe, fel oranje, zwart witte, blauw met oranje, zwart met groen/blauw, noem het maar op. Ze variëren in grootte van zo’n 5 tot 10 cm. Een streling voor het oog. Ook zijn er ontzettende mooie bloemen onderweg te zien. Vlinders kieken is alleen wel wat lastig, want ze fladderen zo graag hé! Maar het is gelukt er een paar op de foto vast te leggen.

 De Pampas

We zijn een trip gaan maken in de pampas. Door de regen was er geen jungletour en om dieren te kunnen spotten is de pampas de aangewezen plek. Buiten de regentijd kun je veel dieren zien bij het water, omdat ze daar dan drinken. Nu zijn we aan het einde van de regentijd, dus de rivieren zijn overstroomt en de dieren kunnen overal in de pampas water vinden. Dieren spotten kost zodoende wat meer moeite en ook zie je ze niet in grote aantallen. Maar als je ze ziet is het natuurlijk ontzettend leuk. Met een clubje van 7 personen (incl. wij) naar Santa Rosa gereden en hier op ons bootje met luie stoelen gestapt. We vallen met de neus in de boter, want we zien vrijwel direct roze rivierdolfijnen. Gelijk een duik genomen en met/tussen de dolfijnen door gezwommen. Zo leuk, want ze gaan aan je voeten voelen en knabbelen. Volgens de gidsen zijn er geen piranha’s, alligators en krokodillen (kaaimannen) daar waar de dolfijnen zijn, omdat de dolfijnen ze niet accepteren. Nu moet ik zeggen, als je wat onder je voeten voelt wil je maar wat graag geloven dat het geen ander gespuis is.

Onderweg naar de lodge zien we diverse soorten vogels, zoals de paradijsvogel (al broedend op het nest), aapjes (die de banaan uit Tom zijn hand griste tot verbazing van Tom), schildpadjes en alligators. Bij de lodge aangekomen direct weer een duik in het water door aan een touw uit een boom te springen. Extra leuk, want je zwemt gezellig naast de ‘huis’alligator van de lodge. Lijkt enger dan het is, want hij wordt gewoon gevoerd door de keuken, dus hij is te lui om ook maar enige actie richting ons te nemen. Verder heerlijk gehangen in de hangmat.

 Vooraf had Tom zich nogal sappel gemaakt over de krokodillen. Één maal in de pampas had hij het nergens meer over. Lekker zwemmend tussen de roze rivierdolfijnen en de ‘huis’alligator bij de lodge. Hij vond het prachtig.

 ’s Morgens wakker worden onder het gebrul van een soort padden. Jee, wat kunnen die een herrie maken zeg. Om onze lodge heen zie je verschillende soorten aapjes springen door de bomen en in het water diverse watervogels en alligators. We beginnen de dag met de slangenjacht. Krijgen we regenlaarzen aan, omdat we door het water moeten. Geen idee wie dit heeft bedacht, want kaplaarzen waren eerder nodig. Tot aan de billen in het water om een slang te kunnen spotten. Afijn, twee slangen gezien, uilen, een mooie groen met blauw gespikkelde hagedis en nog één of ander stekelbeest die zijn stekels kon opzetten en afschieten. ’ s Middags weer gezwommen tussen de dolfijnen en later vissen op piranha’s. Valt nog niet mee om zo’n visje te vangen. Met een stukje vlees aan een haakje met daaraan een stukje draad ga je vissen. Zodra het vlees in het water komt voel je de piranha’s aan het vlees eten en trekken. Op zo’n moment moet je direct aan je lijn trekken, om te zorgen dat het haakje in de bek van de piranha blijft steken en je hem uit het water kan halen. We hebben wat afgerukt in die tijd, maar naast waterplanten geen piranha gevangen. Een reisgenoot wel en uiteraard de gids. Wat hadden we dan ook op  het menu staan ’s avonds: piranha. Dat smaakt trouwens net als zijn soortgenootjes die geen vlees eten, wat we niet hadden verwacht. ’s Avonds in het donker op alligator en kaaimannenjacht. Dus met de zaklamp schijnen over het water en zoeken naar oplichtende ogen. We hebben er nog diverse gezien, evenals een paar nachtvogels, waarvan we echt niet meer de naam weten. Ook nog een schattig klein alligatortje gezien. Hierna weer terug in de lodge. Ik (Anita) blij, want helemaal lek gestoken door de muggen. Ze steken gewoon door je kleren heen. Arcchhhhh.

’s Morgens op tijd op pad en weer diverse apen, vogelsoorten en een luiaard gezien en uiteraard weer zwemmen met de dolfijnen. Blijft leuk dat geknabbel aan de voeten. ’s Middags zat de pampatour er weer op. Ik (Anita) vond het vooruitzicht om weer te slapen in de camper niks ergs, want het was ’s avonds zo ontzettend warm en onder de klamboe verstikkend heet, ik werd er bijna panisch van. En dan te denken dat Tom en Johan ’s nachts nog een deken over zich heen deden. Die sporen dus echt niet. Terug bij de lodge een lekkere duik genomen in het zwembad en tot mijn vreugde een echte vogelspin gezien. Brrr. Blijkt dat er ook zo’n eentje in onze douche/wc hok zat. Blij dat ik het niet gezien had.

 De weg terug naar La Paz

Op Johan zijn verjaardag (4-4) vroeg vertrokken en onderweg zien we nog slangen en een luiaard midden op de weg. Echt een schatje om te zien. Zo’n lief koppie.  Deze dag 190 km gereden en hier 11 uur over gedaan. Een gemiddelde van ca. 18 km. per uur. ’s Avonds dan ook gevloerd. Echt een top verjaardag voor Johan, maar ja, we vieren het dan ook als de “meisjes” en Wijnand er zijn.

Donderdag weer op tijd weg. De eerste verplichte stop na 3 uur rijden. Na 1,5 uur mochten we weer door en helaas, net te laat voor de volgende sluiting van de weg, dus weer een verplichte stop van 2,5 uur. Schiet zo niet echt op.

Het blijft hilarisch om te zien hoe Bolivianen zich gedragen bij een oponthoudt. Vrachtwagens staan achter elkaar in de rij, auto’s en touringcars rijden per definitie naar voren en zetten met elkaar de boel klem. Zodra de boel mag rijden is er niemand die ook maar zegt welke kant als eerst mag gaan, dus van beide kanten gaat de boel van start. Halverwege moet er dus gepasseerd worden op smalle stukken en aangezien de meeste geen inzicht hebben staat de boel binnen de kortste keren weer vast en kan niemand meer voor of achteruit. De slimste Bolivianen stappen uit en gaat dan de boel weer regelen. De ene auto vooruit, de ander meer naar de berg weer een ander naar achteren etc. Als je mazzel hebt, is het met een paar minuten geregeld, anders sta je zo weer een klein half uurtje stil. Zolang je maar de lol ervan in ziet blijft het nog wel grappig. In ieder geval haalde we dus La Paz niet en hebben we ter hoogte van Coroico overnacht.

 Goede vrijdag

Een feestdag voor de Bolivianen en dat is te merken ook. Massaal vertrekken de mensen vanuit La Paz richting Coroico en verder om feest te vieren. Helaas gaan ze ook onze kant op, namelijk naar Copacabana, het is dus druk op de weg als we La Paz verlaten. 40 km voor Copacabana moet je de pont nemen. Dit is uiteraard een happening. De pont is een open houten boot die bestuurd wordt door twee man, waarvan één aan het stuur/motortje en de ander met een boomstam om bij de oever de boot te kunnen manoeuvreren richting kade. Hier wordt niet geschuwd om de ander weg te duwen of een leuk vaartuigje die aan de kade ligt te rammen, als ze maar bij de kade aankomen, zodat ze een nieuwe lading auto’s kunnen overvaren. De viertonner paste er met nog twee auto’s op en wij naar de overkant. Chaos aan de overkant, terwijl er zo’n honderd man politie en marinemannen waren om het verkeer te ‘regelen’. Geweldig hoe ze dat doen, het staat dan ook steeds vast in de smalle straten van het plaatsje. Het valt natuurlijk ook niet mee, want er gaan nogal wat pelgrims richting Copacabana. In Copacabana weer hetzelfde laken en pak, druk, chaos en met moeite een plekje langs de kade kunnen bemachtigen. Net op tijd, want de plechtige optocht begon en dan had je helemaal niet meer door de straten kunnen rijden.

“Gezellige” bedoeling zo’n optocht. De pelgrims lopen onder aanvoering van monniken en priesters met kaarsen en dragen een beeld van Maria mee. De volgende groep wordt aangevoerd door in donkerpaarse geklede KLu KLu Clan gewaden en de dragers van de glazen kist, met daarin de gekruisigde Jezus, in witte geklede KLu KLu Clan gewaden. Daarachter volgt een grote stoet biddende mensen die kaarsjes met zich meedragen. Een echte plechtige optocht. Daarna is het blijkbaar feest voor veel mensen dat tot in de zeer vroege uurtjes doorgaat. Dat dan weer wel. 

Peru

We zijn in Peru! De grensovergang ging niet helemaal vanzelf. Na de nodige procedures waren we klaar (dachten we). De politieman kwam nog even om het rijbewijs en de tolpapieren te controleren. Er ontbrak een stempel van het laatste plaatsje. Maar met een paar Bolivianos (plaatselijke munt) was het wel op te lossen. Nu betalen we in principe nooit smeergeld, we houden ons altijd (bewust of onbewust) van de domme bij dergelijke verzoeken. Deze man was echter met 5 Bolivianos (50 eurocent) min of meer tevreden. Komt zijn collega binnen, hij wordt even bijgepraat, en is het er niet mee eens. Hij geeft aan ons een bekeuring te willen geven omdat we de weg even geblokkeerd hadden. Nu hadden ze een punt want er stond een taxi in de weg zodat we nergens fatsoenlijk konden staan. Maar nadat we een maand in Bolivia gereden hebben, waar het anarchie op de weg is ging dit mij (Johan) echt te ver. Nadat ik ze duidelijk verteld heb wat ik er van vond (in het engels uiteraard waar ze niets van begrepen, maar de toon werd wel begrepen) ben ik boos weggelopen. Ik had half verwacht met geweld terug gehaald te worden, maar er gebeurde….. niets. We konden zonder problemen wegrijden!

Nadat we een uurtje in Peru gereden hebben is er politiecontrole. De man legt uit de we zonder lichten hebben gereden en hij gaat ons een bekeuring geven. We hebben al het idee dat de man op geld uit is want lang niet alle andere voertuigen hebben de lichten aan. (wel weet hij met zijn papieren duidelijk te maken dat het verplicht is om met lichten aan te rijden en dat de bekeuring 288 soles is wat overeenkomt met 100 USD). Er is alleen 1 “probleem”, vanwege het weekend kan hij geen ontvangsbewijs van het geld geven omdat de banken dicht zijn. Maar hij was de beroerdste niet: we konden of 2 dagen wachten of hij was akkoord als we 100 USD contant betalen zonder bonnetje. Zaakje stinkt natuurlijk aan alle kanten, maar het vooruitzicht om 2 dagen te moeten wachten (en daarmee te laat te komen voor de rendez-vous met de meisjes) was ook geen leuk voorruitzicht. Dus na veel gepraat, wikken en wegen toch maar 100 USD betaald. Nadat we weg mochten maak ik in een opwelling opzichtig een foto van de politie-auto met de mobiel. Dat werd natuurlijk gezien door de politie en daarop volgt een interessant schouwspel. De politie is erg boos en teleurgesteld. Men wilde het zo goed oplossen voor ons en dan doen we dit? Men wil mijn mobiel hebben. Echter deze weiger ik af te geven omdat ze dan weer een middel hebben om ons vast te houden/het bedrag te verhogen. Maar de politie voelt wel nattigheid: men geeft ons de zojuist betaalde 100 USD weer terug en geeft bars aan dat we 2 dagen moeten wachten voor formele afhandeling van de zaak. Ok, prima dan gaan we dat doen. Dat hadden ze echter niet verwacht en ze twijfelen, er wordt druk overlegd en plotseling wordt het sein gegeven dat we kunnen vertrekken. Zaak afgehandeld, gelukkig zonder te wachten/betalen.    

 Overigens valt het met corruptie in Zuid Amerika erg mee. Inmiddels hebben we bijna 15.000 km afgelegd en dit waren de eerste negatieve ervaringen.....