Week 8/9 Atacama woestijn

We zijn nog in Tilcara. Ik (Anita) ben gaan hiken en ik heb een wandeling van 7 km. naar boven gemaakt, met alleen maar klimmen, naar Garganta del Diablo, in het Nederlands ‘ Duivelse mond’. Ja, ze weten hier wel spannende namen te verzinnen voor hun canyons, gebergten, streken e.d.. Even wat geologie voor de liefhebbers: Graganta del Diablo is een prachtige canyon die is ontstaan door verschuivingen van Teutonic platen en bevind zich in het bovenste gedeelte van de rivier de Garganta del Diablo. Hier kun je ook naar een waterval lopen. Probeerde ik bij de eerste waterdoorwading nog droge pootjes te houden, na de 2^e waterdoorwading geloofde ik het wel en bleek dat je niets anders doet dan steeds maar weer door het water heen banjeren , om zo verder stroomopwaarts van de rivier te kunnen gaan, richting de waterval. De wandeling er naar toe was leuk, de waterval zelf stelde niet zoveel voor.

Op de terugweg heb ik nog een oud kerkje bezocht van ca. de 17^e eeuw. Dit kerkje was door aardbevingen vernield, maar is weer gerenoveerd. Ik had netjes gevraagd aan de pastor of ik mocht kijken en foto’s maken en ja hoor, dat was geen probleem. Er had alleen een belletje moeten gaan rinkelen, want waarom was de pastor hier midden op de dag?? Juist, een begrafenisstoet kwam binnen. Dan voel je, je wel wat misplaatst daar en ik was dan ook blij dat ik net voordat de stoet binnen kwam nog de kerk uit kon vluchten.

Om de boel weer wat op te vrolijken kregen we tot onze verrassing op onze camping een carnavalsstoet, met alle toeters en bellen eraan. Ofwel, mooi geklede dansende dames, als duiveltjes verklede heren en kinderen en de hoempaband er achteraan, gevolgd door een meute mensen. Ontzettend gezellig, want we werden gelijk mee getrokken in de feestvreugde en in de dansende stoet. Ook kreeg Tom van iemand een spuitbus, zodat hij ook lekker iedereen onder kon spuiten met schuim en met een soort meel en confetti iedereen onder kon gooien. Dit duurde een uurtje of twee en toen ging de hele stoet weer verder en konden wij onder de douche stappen, omdat we er niet meer uitzagen.

De volgende dag zijn we om 7.30 vertrokken met als doel San Pedro de Atacama in Chili. San Pedro ligt in de Atacama woestijn, welke volgens de reisgids een van de droogste plekken op aarde is. Het is een schitterende route om te rijden, want in het begin zijn er prachtig gekleurde bergen, in alle kleuren van de regenboog. Later geen begroeiing meer, want boven de 4500 meter groeit er niets meer, maar wel veel mooie vergezichten met hoge besneeuwde bergtoppen. Weer later rijdt je weer wat lager en zijn er diverse soorten lama’s op en langs de weg. Onderweg passeer je diverse zoutvlaktes, wat lijkt alsof je door een rimpelloos meer rijdt, maar wat toch echt enkel bestaat uit zout. Ook hebben we flamingo’s en diverse watervogels gespot. Tot uiteindelijk op ruim 4900 meter uit te komen. Aan de Chileense zijde gaat het landschap plotseling over in woestijn. Binnen 20 km daal je af van 4900m naar 2500m. Heel bizar. Het is ook heel bijzonder om te merken hoe je reageert als je op 4900 meter hoogte zit. Je voelt je wat licht in je hoofd en als je een stukje loopt sta je al te happen naar adem als een vis op het droge. De 4-tonner maakte onderweg dikke rookwolken, maar tot onze verbazing liep hij goed en was het dieselverbruik juist wat minder. Wel merk je dat er minder vermogen is op die enorme hoogten. De ramen met dubbel glas leken het goed te hebben doorstaan, maar later bleek toch aan de binnenzijde van Tom zijn raam het glas gebarsten. Omdat het gelaagd glas is, is het verder geen probleem. Johan heeft daarom later alsnog maar een gaatje in de spouw van de ramen geboord, zodat de overdruk weg kan. De overige ramen blijven zo gespaard als we strak in Bolivia nog wat hoger zitten.

In San Pedro de Atacama moesten we naar de douane. Hier kwam toch een kleine kink in de kabel. Of we konden aantonen dat Tom ons kind was. Ja, het paspoort van Tom was leuk, maar dat zei niets over ons als ouders. Wij nog Tom naast ons neergezet, van kijk hij lijkt toch op ons en Tom gauw geïnstrueerd dat hij papa en mama tegen ons moest zeggen. Dat vond de douanebeambte allemaal wel grappig, maar niet voldoende. Na wat heen en weer gesteggel en een alleraardigste dame die bij het loket naast ons stond en zich ermee ging bemoeien, mochten we toch zonder geboortebewijs van Tom het land in. Pffff.

Toen moest er nog een overnachtingsplek gevonden worden. In San Pedro de Atacama zelf zijn de meeste straten met de 4-tonner een ramp om te rijden, want smal, vol met kuilen en veel laag hangende bomen of telefoonlijnen. We waren blij dat we de camper op een camping anex hotel met zwembad (dat dan weer wel) kwijt konden en dat midden in de stad. Had onze reis van 439 km. achtenhalf uur geduurd. Door het gedoe met de douane en het zoeken van een camping waren we uiteindelijk nog pas rond 20.00 op de camping. Het behoeft denk ik geen uitleg dat we het toen behoorlijk zat waren, gauw een hapje zijn gaan eten en ons bed in zijn gedoken.

Zondag was Johan weer even met de motor gaan rijden. Hij neemt een weg die afgesloten is, komt bij de weggespoelde weg uit en moet de rivierbedding door en een waterdoorwading maken. Op de weg terug heeft hij weer dezelfde route genomen. Bij de wegopbreking een kleine schrik want er staat een politieauto en hij heeft natuurlijk geen paspoort/rijbewijs en papieren bij zich. Gelukkig bleek de politieauto dezelfde route genomen te hebben en hij stond tot zijn assen in de blubber. Normaal gesproken kun je al even staan te wachten op de woestijnwegen voordat er iemand langskomt, maar op een afgesloten weg kan het dagen duren. Johan heeft één van de politiemannen maar achterop mee genomen en afgezet in het eerstvolgende dorp. Ja, Johan is nu hele goeie maatjes met de Chileense politie.

In San Pedro de Atacama was ’s morgens nog een happening met mooi geklede jonge dames en daarachter in berenpakken verklede dames en heren, die onder aanvoering van de band aan het dansen waren bij de kerk. Én dat bij een graadje of +30!! Ze hadden het dan ook een beetje warm. Verder hebben we in San Pedro de Atacama niet zoveel gedaan. Wel lekker geslenterd door de oude smalle voormalige mijnwerkersstraatjes (ja zolang je loopt en er niet met de 4-tonner door hoeft zijn de straatjes wel leuk), de oude kerk bezocht en lekker gegeten.

Maandag 27 februari zijn we naar Valle de la Muerte (vallei des doods) geweest. Dit bestaat uit mooie kale rotsformaties, zandduinen en woestijnvlaktes. Hier leeft dus echt helemaal niets. Er zijn zelfs geen vliegen of muggen. Het is er gortdroog en de enige levende wezens die je tegenkomt zijn toeristen die zo nodig hier moeten auto/motorrijden, wandelen, mountainbiken, paardrijden en zandboarden. Wij hebben dit dus ook gedaan. Johan is lekker met de motor gaan off-road rijden in de zandduinen, paden met zacht zand en andersoortige rotsige wegen en Anita is gaan mountainbiken. Prachtige mooie vallei, kan niet anders zeggen. We zijn twee nachten gebleven in deze vallei, bij de zandduinen, waar veel toeristen komen zandboarden. ’s Nachts is er geen hond. Met zijn drieën onder de stralende sterrenhemel, met een lekker glas wijn van ons ingeslagen wijn in Maipu, bij een vuurtje en lekker barbecueën. Goh wat is het leven dan toch heerlijk.

De zandduin hebben we diverse malen bedwongen. In eerste instantie om er eens lekker af te rennen. Daarna om foto’s te maken en later om Johan in actie op de foto te zetten bij het zandboarden. Erg leuk. Oh ja, ook nog een binnenband van de vier-tonner opgeblazen en hier de berg vanaf gegaan. Leek een heel goed idee, behalve dat de band te veel in het zand bleef steken en je er alleen al huppend naar beneden mee naar beneden kon. Dus geen flitsende afdaling.  Verder jammer dat ze hier geen stoetjes lift hebben die je naar boven brengt, want het naar boven lopen in het zachte zand bij een hoogte van 2500 meter is best pittig. Je loopt in een slakkentempo naar boven en toch hijg je als een paard. Het lijkt wel een hoogtestage.

Dinsdagochtend ineens een bekend KTM geluid. En ja hoor, een Chileen op precies eenzelfde KTM als Johan, alleen net iets jonger. Hij had zo’n 100 km. door de woestijn gereden vanaf Calama. Helaas lukte het niet om de route van zijn gps over te zetten naar de computer, maar hij heeft nog wel een staaltje rijkunst laten zien voordat hij weer verder ging. Met gemak de zandduin op en al springend hierover heen rijden. Geweldig om te zien.

Dinsdagavond was er weer een verzoek om hulp, want een niet zo slimme Chileen had gedacht dat hij wel een paar centen zou kunnen verdienen door een paar toeristen met zijn auto door de vallei te rijden. Op zich niet erg, behalve als je met je auto, type laag model en geen 4x4, besluit om over een pad met een dikke laag zacht zand te rijden. Je raad het al, hij zat helemaal vast. Of wij hem er uit konden trekken. Wij alles in de camper weer opgeruimd en vastgezet en op richting de auto. Helaas, we konden er niet bij komen, want de auto stond bovenop een steile helling. De combinatie steile helling, dikke laag zacht zand en ons karretje van 10 ton deed de 4-tonner de das om. Johan heeft de Chileen daarom maar met de motor naar San Pedro de Atacama gereden. De Chileen zal achterop wel lol hebben gehad, zo zonder voetstepjes, harde zitting, geen jas (het werd al weer koud) over al die lekkere hobbels. Maar goed, hij had blijkbaar toch nog iemand gevonden die hem eruit kon trekken, want de brandweer deed het niet, de eerste en tweede poging van helpers mislukte, maar de volgende ochtend was de auto wel weg.

Woensdag 29 februari zijn we naar Valle de la Luna (Maanvallei) geweest. Heel bijzonder, want door al het zout dat hier ligt in combinatie met alle bizarre bergen en rotsen lijkt het alsof je door een maanlandschap rijdt. Ook zijn we naar de voormalige zoutmijn gelopen, waarbij je onderweg steeds helder doorschijnende stukjes zout ziet liggen. Net glas. Hierna zijn we naar Laguna Cejar gegaan. Deze lagune is zo zout, dat je blijft drijven in het water, net als bij de Dodenzee in Israel/Jordanië. Alleen hier ben je na een duik helemaal stijf van de zout, terwijl je na een duik bij de Dodenzee je huid heel vet aanvoelt. Onder het genot van overvliegende flamingo’s (die in de naast gelegen lagune verblijven)  lekker in de lagune gedobberd. Helaas voor Tom werd deze zwempartij geen succes. Hij ging enthousiast het water in, maar rende er hard huilend weer uit, omdat zijn hele knieholtes en wondjes aan zijn benen zeer deden. Wij hadden niet gezien dat zijn knieholtes helemaal rood waren van de uitslag, dus dat zoute water beet er in. Voor Tom zodoende geen tweede duik meer hierna.  We zijn ’s nachts wel lekker bij de laguna blijven overnachten. Heerlijk rustig.  

Donderdag ga ik (Anita) nog mountainbiken naar Coyo en Aldea Tulor (een precolumbiaanse stad van ongeveer 3000 jaar oud). Daarna gaan we eten, drinken en diesel inslaan, naar de douane van Chili om vervolgens richting de grens met Bolivia te rijden, om ’s nachts ergens halverwege de steile weg omhoog te overnachten, zodat we op ca. 3500 meter kunnen acclimatiserend i.v.m. hoogteziekte. We verlaten dan de woestijn en proberen om van de zijde van San Pedro de Atacama via een 4x4 route naar Bolivia te gaan. Deze “weg” gaat door een park met diverse mooie lagunes en langs geisers (ja, we slaan de geisers del Tatio in Chili over en we willen de geisers aan de zijde in Bolivia bekijken, want deze zijn minder toeristisch omdat ze alleen per 4x4 te bereiken zijn). Het is nog een beetje de vraag of dit lukt gezien de wegen, maar het lijkt er wel op. Vanwege de hoogte (tussen de 4800  meter) is het niet verstandig om dit ineens te doen, dus doen we het in etappes. Hierna wordt de weg vervolgd naar Uyuni. We gaan kijken of we hier over de zoutvlaktes kunnen rijden. Het schijnt alleen nat te zijn op de zoutvlaktes, dus niet goed voor de flora en fauna als we hier rijden met de 4-tonner, maar uiteraard ook voor de 4-tonner zelf niet. Wordt vervolgd.